„Bo taki mnie interesuje. Bo o takim chce mi się pisać. Nie uważa pan, że w polskiej literaturze współczesnej tacy prawie zniknęli? Zaludniają ją głównie prymitywy lub prostaczki, niebieskie ptaki, alkoholicy, przeciętni, a w najlepszym razie jakieś infantyły?” - z wyjaśnień autora dotyczących uczynienia młodego inteligenta i początkującego artysty głównym bohaterem powieści (rozmowa z „Nowymi Książkami” 1999 r.)

Motywem przewodnim "Madame" jest opowieść o niespełnionej miłości nad wiek inteligentnego ucznia do nauczycielki francuskiego, tytułowej Madame. Rzecz dzieje się w siermiężnych realiach Polski końca lat sześćdziesiątych XX wieku. Madame - zimna i wyniosła niczym „Królowa Śniegu”, wyglądająca jak z francuskiego żurnala i pachnąca Francją. Jego cechuje nieprzeciętna inteligencja, erudycja, niezwykła kultura literacka i muzyczna, talenty, którymi nad wyraz szczodrze obdarzyła go natura oraz nadmiernie wybujałe ego.

Historia opowiedziana jest z punktu widzenia dojrzałego człowieka wspominającego młodzieńczą miłość. Nie do końca odpowiada mi tutaj ten zabieg, bo niby z jednej strony mamy niezwykłą szczegółowość w opisach sytuacji, która przynależna jest raczej narracji w czasie teraźniejszym, ewentualnie prowadzonym na gorąco zapiskom w dzienniku, a z drugiej: wyraźny jest filtr w postaci współczesnej wiedzy polityczno - dziejowej /i nie tylko/ autora. Ten dysonans rodzi wrażenie fałszu. Z kolei tak wyraźnie obecna "dzisiejszość" skutkuje straszliwym wymądrzaniem się głównego bohatera. Jakby w jego rozwoju polityczno – moralnym nie było miejsca na wątpliwości, pytania. On wiedział, bez żadnego „osądzi nas historia”, co i dlaczego jest słuszne: nigdy nie zaangażował się w przedsięwzięcie mogące budzić dziś wątpliwość pod względem słuszności wyborów.

Chwilami męczyło mnie przemądrzałe, bardzo rozbudowane gadulstwo głównego bohatera – sprawiało, że niejednokrotnie, spodziewając się go, odkładałam na bok książkę, żeby odpocząć. Uff… ileż się ten młodzieniec nagadał, nałgał, wodził za nos swoich rozmówców, jakim świetnym był strategiem, blagierem, improwizatorem, żeby wyciągnąć od ludzi, zazwyczaj ludzi, którzy mu ufali bądź zaufali, informacje, na których mu zależało… Hm…

Zachwycały mnie za to rozmyślania dotyczące literatury, sztuki, muzyki będących dla głównego bohatera przewodnikiem po jego uwielbieniu Madame. To doskonała ilustracja starej prawdy o bogacącej sile miłości. Widzimy tu wyraźnie, jak bardzo miłość, fascynacja, prawdziwe zauroczenie może wzbogacić przeżywającego te stany. Prócz rozwoju emocji, empatii, uczenia radzenia sobie z beznadziejnością niespełnienia, bohater, podczas poszukiwania wiedzy o „swojej” Madame, poszerza swój świat kontaktów z ciekawymi ludźmi, zapoznany zostaje z inną oceną wojny domowej w Hiszpanii, z funkcjonowaniem zachodnich instytucji kultury w PRL-u, pogłębia znajomość języka francuskiego, wiedzę o kulturze, sztuce, poezji…

Niespotykana elegancja języka, połączona z wyrafinowaniem, nostalgią, ale też i ironią nadaje tej powieści niezwykłego smaku:).

„Bo taki mnie interesuje. Bo o takim chce mi się pisać. Nie uważa pan, że w polskiej literaturze współczesnej tacy prawie zniknęli? Zaludniają ją głównie prymitywy lub prostaczki, niebieskie ptaki, alkoholicy, przeciętni, a w najlepszym razie jakieś infantyły?” - z wyjaśnień autora dotyczących uczynienia młodego inteligenta i początkującego artysty głównym bohaterem...