Przedstawienie teatralne, w którym główny bohater na koniec sztuki malowniczo podcina sobie gardło brzytwą, musi być niezapominanie. I dla widzów, i dla aktorów, i dla policjantów, którzy muszą wytłumaczyć, kto majstrował przy brzytwie. Na szczęście nadinspektor Barnaby z sierżantem Troy’em potrafią odkryć prawdę wśród teatralnych zagrań.

W książkach Caroline Graham morderstwo wcale nie jest najważniejsze. To potencjalni podejrzani i ich codzienne życie, fascynacje, problemy, marzenia wysuwają się na pierwszy plan. Lubię takie kryminały, w których zagadka staje się pretekstem do stworzenia plejady ciekawych postaci. A aktorzy amatorskiego teatru w Causton są bardzo malowniczą grupą. Każdy z nich ma niespełnione ambicje aktorskie, a kilkoro z nich ma dodatkowo przerost ego. Każda próba kipi od emocji i urażonych uczuć. Jest para gejów, księgowy z pretensjami do bycia gwiazdą, chciwa młoda żonka i porzucona stara żona, szara myszka z kompleksami opiekująca się chorym na demencję ojcem, młody chłopak, który marzy o szkole aktorskiej i samozwańczy reżyser, który myśli, że jego sztuki teatralne mogą podbić świat. To najwidoczniejsi bohaterzy tej książki. Sam Barnaby prowadząc śledztwo daje pokaz niezłych umiejętności aktorskich, a sierżant Troy…no cóż, wielkim policjantem chciałby być, ale kobiety zdecydowanie za bardzo go rozpraszają.

Wszystkie wątki powieści składają się w ładną całość, którą czyta się całkiem przyjemnie, choć zdarzają się nużące fragmenty. Pisarka czasami niepotrzebnie się rozdrabnia. Ale nie mam co narzekać, bo miło spędziłam czas czytając „Śmierć pustego człowieka”.

Przedstawienie teatralne, w którym główny bohater na koniec sztuki malowniczo podcina sobie gardło brzytwą, musi być niezapominanie. I dla widzów, i dla aktorów, i dla policjantów, którzy muszą wytłumaczyć, kto majstrował przy brzytwie. Na szczęście nadinspektor Barnaby z sierżantem Troy’em potrafią odkryć prawdę wśród teatralnych zagrań.

W książkach Caroline Graham...