Lubię kryminały Agathy Christie, nie ze względu na wartości literackie. Najważniejsza jest w nich zagadka i niezwykły sposób jej rozwiązania, autorka ukrywa przez całą powieść poszlaki by na końcu spektakularnie je pokazać zostawiając widza oszołomionego. „Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet” nie wpisuje się niestety w ten schemat. Larsson starał się jak najmocniej pokazać otoczenie i bohaterów, szkoda, że tracą na tym aspekty właściwe kryminałowi.

Mikael sprawia wrażenie jakby autor stworzył kogoś kim chciałby być. Dziennikarz, nieugięty, walczący ze wszystkimi o prawdę, prawo i sprawiedliwość. Do tego jest przystojny, a większość kobiet jakie spotykamy w książce ląduje z nim w łóżku. Bohater ideał, przynajmniej z perspektywy faceta i dziennikarza, którym Larsson był.

Tło jest zbyt mocno nakreślone by uznać sprawę za „zagadkę zamkniętego pokoju”. Właśnie ta, obyczajowa, warstwa jest najsilniej zaakcentowaną i mogłaby to być naprawdę dobra powieść gdyby autor zechciał iść w tym kierunku. Nie ukrywa swojego zaangażowania, przed każdą częścią autor dzieli się z nami statystyką na temat przemocy wobec szwedzkich kobiet. Nie dostajemy jednak trafnego obrazu tego zjawiska. Nie zostały sportretowane różnice między płciami we współczesnym społeczeństwie. Nie widzimy jak rodzi się zło, ani dlaczego tak się dzieje. Gdy autor przedstawia problem, który go najbardziej interesuje podnosi go do potęgi. Nienawiść może odbijać się na wielu poziomach, wybrano ten najwyższy. Gdy widzimy zło, jest ono absolutne. Dla tego tematu przydałaby się precyzja chirurga, a nie walenie czytelnika obuchem.

Oczywiście kilka zjawisk autor charakteryzuje wyjątkowo trafnie, najlepszym przykładem jest finansowe imperium Wennerströma: „było jak cebula, z której zdziera się kolejne warstwy; jak labirynt nawzajem ze sobą związanych firm. Spółki, konta, fundacje, papiery wartościowe. Najprawdopodobniej nikt, nawet sam Wennerström, nie był w stanie ogarnąć całości. Imperium Wennerströma żyło własnym życiem.”. Świetnie, przystępnie opisana korporacja inwestycyjna.

Irytujący okazał się sposób narracji, tekst podzielono na fragmenty różnej długości, czasami bardzo krótkie. Kończą się jak serial, koniec odcinka ma zaintrygować, aby sięgnąć po następny. Taka „serialowość” nie przypadła mi do gustu. Stosując tradycyjne sposoby opowiadania można by powieść sporo odchudzić niewiele przy tym tracąc. Do klasycznej fabuły trudniej wejść, ale później trudno się oderwać. W „Mężczyznach, którzy nienawidzą kobiet” zupełnie tego nie czułem.

Nie można odmówić Larssonowi sprawności warsztatowej, jest to dobrze napisana powieść. Mimo dużej objętości akcja się nie sypie, autor trzyma wszystko w ryzach. Jednak to za mało by stworzyć książkę wybitną, zwłaszcza gdy ma się skłonności do przesadzania. Jeżeli chodzi o rozwiązywanie zagadek z przeszłości polecam „Pięć małych świnek” Agathy Christie.

Lubię kryminały Agathy Christie, nie ze względu na wartości literackie. Najważniejsza jest w nich zagadka i niezwykły sposób jej rozwiązania, autorka ukrywa przez całą powieść poszlaki by na końcu spektakularnie je pokazać zostawiając widza oszołomionego. „Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet” nie wpisuje się niestety w ten schemat. Larsson starał się jak najmocniej pokazać...