Kolega powiedział, że tej książki się nie czyta, ją się łyka. To fakt, lektura zajęła mi niecałe trzy dni, od południa w niedzielę 15 stycznia do wieczora we wtorek 17 stycznia. Nie przypominam sobie książki, która w ostatnich latach przeczytała mi się tak szybko, a jednocześnie była tak satysfakcjonująca w czytaniu.

Jak już wielokrotnie zauważano, kwestie kryminalne są u Larssona punktem wyjścia do rozważań na temat kwestii społecznych - tutaj o pozycji kobiet w tak egalitarnym, wydawałoby się, społeczeństwie szwedzkim. Okazuje się, że socjaldemokratyczna równość płci i ras jest tylko pozorem, że mimo znacznej swobody obyczajowej mężczyźni dominują nad kobietami, których los jest do tego stopnia mało istotny, że zaginionymi imigrantkami nikt się specjalnie nie przejmuje. Dodatkowo uwypuklona jest hipokryzja szacownych obywateli — nawet jeśli ktoś wie o bezeceństwach, do których dochodzi w domowych pieleszach, woli to zachować dla siebie, udawać, że niczego nie zauważa, ignorować problem. Kolejne, zaznaczone mimochodem, ale wyraźnie problemy istotne dla fabuły, to antysemityzm i poparcie dla nazizmu

Można powiedzieć, że w książce nie ma zbędnego tekstu, nie ma żadnych wypełniaczy. Autor utrzymuje dobre tempo akcji, wszystkie opisywane wydarzenia są istotne dla jej rozwoju. Czytając, wczuwamy się w sytuację postaci, nie są one jednowymiarowe, nie sprawiają wrażenia sztucznie wykreowanych figurek. Warto zaznaczyć, że łatwość i przyjemność lektury zawdzięczamy w dużym stopniu tłumaczce, podające tekst zwięzłym, prostym, zrozumiałym językiem. W paru przypadkach zastanawiałem się, czy przyjęte przez nią rozwiązania wynikają wprost ze szwedzkiego oryginału, czy też są jej własną inwencją — w tekście kilka razy pojawiają się nawiązania do instytucji wojewódzkich, jest też mowa np. o numerach PESEL. Z kolei sam autor przejawia inklinację do prezentowania szczegółów technicznych (pewnie był gadżeciarzem) — opisując wybieranie komputera przez Lisbeth cytuje jego dokładne parametry (RAM, dysk, procesor), pisząc o programie do notatek używanym przez Blomkvista, podaje nie tylko nazwę, ale też stronę internetową, z której można go pobrać. Sprawdziłem, program istnieje, można go mieć za jedyne 25 dolarów (tylko na Macu). :-)

Jedyne zastrzeżenie, jakie mam, odnosi się do ostatnich kilkunastu stron powieści, które moim zdaniem rozmywają (spłycają? rozjaśniają?) jej ponury wydźwięk. Gdyby książka kończyła się na rozwiązaniu głównego wątku, byłoby to jedno z najbardziej ponurych, okrutnych, przerażających dzieł ostatnich lat (nie piszę tego w sensie negatywnym). Tymczasem opis perypetii bohaterów starających się ratować swoją gazetę przed zakusami pewnego przemysłowca osłabia ten brutalny cios między oczy, jakim jest wyjaśnienie wątku stricte kryminalnego, stanowiącego podstawę fabuły.

Podsumowując, to lektura zdecydowanie godna polecenia, wciągająca i niebanalna. Dla mnie osobiście wspaniałe otwarcie kolejnego roku czytania.

Kolega powiedział, że tej książki się nie czyta, ją się łyka. To fakt, lektura zajęła mi niecałe trzy dni, od południa w niedzielę 15 stycznia do wieczora we wtorek 17 stycznia. Nie przypominam sobie książki, która w ostatnich latach przeczytała mi się tak szybko, a jednocześnie była tak satysfakcjonująca w czytaniu.

Jak już wielokrotnie zauważano, kwestie kryminalne są u...