Szesnastu bohaterów - pasjonatów, oryginałów, wojowników. Wielkie
talenty, gorące uczucia. Zasady których nigdy nie łamano. Czasy w
których polski szlachcic więcej znaczył niż zamorski książę. Świat,
który dla nas jest już tylko legendą, a dla postaci zaludniających tę
książkę był ukochanym domem. Kresy.


Barwny świat Kresów dawnej Rzeczpospolitej w książce Joanny Puchalskiej
zaludniają; szuler-filantrop, tatarski generał polskiego wojska i oficer
carskiego sztabu generalnego, który został dowódcą powstania.


Jak od kuchni wyglądał szlachecki zajazd? Dlaczego przyszły bohater w
dzieciństwie musiał udawać dziewczynkę? Jakie duchy straszyły w
kresowych dworach? Po co w ułańskiej stajni trzymano barana? O tym nie
uczyli Cię w szkole, warto samemu przeczytać.


– Kto pan jesteś? – zapytał z ciekawością siedzącego naprzeciwko
młodzieńca, gdy już przegrał do niego wszystko.


– Pretendent do korony polskiej – odparł ten spokojnie.


– A to jakim prawem?


– Prawem urodzenia. Jestem szlachcic polski. Nazywam się Walicki, a
wiadomo panu, że każdy szlachcic polski może być królem obrany.


Teresa w Wilnie robiła, co mogła, aby przed spełnieniem wyroku udało się
wziąć ślub. Zdecydowana była bowiem towarzyszyć na wygnaniu ukochanemu
mężczyźnie. I nagle się okazało, że skazańcy mają być wywiezieni
nazajutrz.


Gościnny dziedzic Sawicz miał zwyczaj zapraszać na niedzielny obiad
wszystkich sąsiadów spotkanych w kościele. Bywało, że przywoził ze sobą
nawet kilkadziesiąt osób. Umowa z kucharzem była taka, że zaraz po mszy
pędził do pałacu umyślny posłaniec, żeby zawiadomić, na ile osób dzisiaj
się gotuje. Kucharz nigdy nie zawiódł swego pana.