Jest to najbardziej poruszająca książka jaką kiedykolwiek czytałem. Podczas gdy "Pani Dalloway" i "Do latarni" są genialnymi, ale tylko powieściami, rozgrywającymi się na określonej płaszczyźnie czasowej i przestrzennej, mającymi swoje ramy, dającymi pojęcie o geniuszu autorki, ale nie realizującymi go w pełni, "Fale" są dziełem pełnym, skończonym i stuprocentowym, o kształcie idealnym jak kula, w której zamyka się ludzką egzystencja, zarówno jednostkowa, jak i uniwersalna, zbiorowa. Woolf opisuje ludzki los, od sennych, mglistych dziecięcych wspomnień, które zaważają na naszej dorosłej psychice, poprzez kolejne fazy, którym towarzyszą doświadczenia takie jak miłość, przyjaźń, różne inicjacje, próby przystosowania do schematu, strach o przyszłość, samotność, strata... Te wszystkie uniwersalne, ludzkie sytuacje życiowe brzmiałyby jak banalna wyliczanka gdyby nie wnikliwe, obserwatorskie oko, filozoficzna mądrość i olbrzymi talent pisarski Woolf (nie będę ukrywał, że jest ona moim ulubionym przedstawicielem modernizmu) które przydają dziełu eschatologicznej i psychologicznej głębi. Virginia jak zawsze jest genialna: potrafi dokładnie oddać najlżejsze zmiany relacji międzyludzkich, posiada jeden z najczulszych wśród pisarzy (kto jeszcze, Henry James, Andre Gide...?) barometr emocji. Potrafi pokazać jak wiele zależy od jednego spojrzenia, gestu, słowa. Tyle, że na kartach tej powieści Woolf ucieka się do mniej "kameralnych" rozwiązań niż psychologiczne niuanse na obiadach u Pani Dalloway. Pokazuje ludzki los oczami rożnych, archetypicznych osobowości, z których każda nosi w sobie własne lęki, frustracje, 6 monologów jednak uzupełnia się i składa w większą całość. Losy postaci uczą gorzkiej prawdy, że jeśli nie jesteś szczęśliwy (a któż z nas jest?) to cokolwiek zrobisz ze swoim życiem, szczęśliwy nie będziesz. Pełen życia, nie zadręczający się rozważaniami Percival uosabia marzenie autorki: żyć, zamiast zadręczać się życiem. Ale kiedy i on sam pozbawiony zostaje szansy na życiowe spełnienie autorka nie pozwala mieć szóstce pozostałych postaci złudzeń: uginając się pod ciężarem życiowej klęski i bagażu wspólnych wspomnień, podtrzymując się nawzajem, uświadamiając sobie jak marny, krótki i żaden był ich żywot idą zrezygnowani w stronę ostateczności. Tak przejmujący obraz ludzkiego losu udało się nakreślić niewielu twórcom. "Fale" są DZIEŁEM najwyższej rangi.

Jest to najbardziej poruszająca książka jaką kiedykolwiek czytałem. Podczas gdy "Pani Dalloway" i "Do latarni" są genialnymi, ale tylko powieściami, rozgrywającymi się na określonej płaszczyźnie czasowej i przestrzennej, mającymi swoje ramy, dającymi pojęcie o geniuszu autorki, ale nie realizującymi go w pełni, "Fale" są dziełem pełnym, skończonym i stuprocentowym, o...