Hiszpania od wieków była miejscem, w którym zachodziły liczne zmiany i dochodziło do starć kulturowych. Wschód łączył się tu z Zachodem, a wszystko to działo się w specyficznej scenerii (liczne góry, wyżyny), która wpływała na adaptowanie lub jego brak rozwiązań powszechnych w innych społecznościach. Współczesność przyniosła wiele rozwiązań, które mogą poskromić kapryśną naturę, a jednocześnie ludzie nadal jej ulegają ze względu na siłę, jaką jest przyroda. To od niej w znacznej mierze zależy czy światowe wzorce są przejmowane. Do nich należą również sposoby zarządzania ludźmi, czyli ustroje.
Praca pt. „Hiszpania w filmach Pedra Almodóvara” ma na celu ukazanie przemian kulturowych w Hiszpanii, jakie możemy zaobserwować w filmach tego hiszpańskiego reżysera. Bohaterowie jego dzieł to ludzie, których korzenie sięgają różnych epok. Najstarsze doskonale pamiętają republikę, wojnę między republikanami (gen. Primo de Rivera), komunistami (bojówki Trockiego) i faszystami (falanga). Najmłodsze znają jedynie demokratyczną wolność i konsumpcyjną drapieżność. System wartości, codzienne zajęcia, podziały i role społeczne Hiszpanów ulegały przemianom.
Filmy Almodóvara pozwalają poznać warunki życia ludzi w poszczególnych epokach, które doprowadziły Hiszpanię do udziału w globalnej kulturze, polityce i handlu pod koniec XX i na początku XXI wieku. Dzięki nim odkrywamy wartości ulotne i trwałe prezentowane w jego filmach przez bohaterów należący do różnych pokoleń. Owe mity nie są jednak oczywiste bez znajomości historii ojczyzny reżysera, dlatego do odkrywania ich w pracy wykorzystano wiedzę o zmianach politycznych, a co za tym idzie, i społecznych.
Pedro Almodóvar jest postrzegany, jako reżyser kontrowersyjny i w nowych mediach można znaleźć sporo dyskusji na temat jego twórczości. Mimo tego polska literatura naukowa posiada jedynie dwie książkowe analizy filmów, a także przetłumaczone rozmowy przeprowadzone przez Fredérica Straussa z reżyserem (Strauss 2003), pomijające najnowsze filmy ze względu powstania ich po ukazaniu się tych publikacji. Badania Katarzyny Citko (2007) skupiają się na emocjach bohaterów, pomijając kwestie socjologiczne i antropologiczne. Natomiast w pracy Ewy Mazierskiej (2000) możemy znaleźć odwołania do realiów, w jakich żyje reżyser. Te informacje oraz wiedzę na temat powstawania filmów możemy znaleźć u Fredérica Straussa. Ponad to w czasopismach naukowych oraz monografiach istnieją analizy Grażyny Stachówny (1997), Małgorzaty Jakubowskiej (2006) oraz Katarzyny Citko (2009). Jednak liczne wzmianki we wielu artykułach pomijają gruntowną analizę kulturową filmów Almodóvara.
Hiszpania XX wieku obfitowała w gwałtowne przemiany systemów politycznych, których korzenie sięgały początków XIX wieku, kiedy Napoleon po podbiciu Półwyspu Iberyjskiego ustanowił konstytucję i konfiskował dobra kościelne. Wcześniej Katolicyzm (od czasów wypędzenia muzułmanów i Żydów) był jedyną funkcjonującą ideologią i religią. Po zachwianiu ważności instytucji Kościoła nastąpił podział na dwie Hiszpanie, co przyczyniało się do licznych wojen domowych. Ostatnią – i dla nas najważniejszą – jest wojna wygrana przypadkowo przez gen. Francisco Franco (pierwotnie na czele państwa miał stanąć gen. Emilio Mola), który ustanowił dyktaturę imienną ściśle związaną z Kościołem . Pod koniec życia osłabionego, schorowanego dyktatora nastąpiły przemiany polityczne, które doprowadziły do ustanowienia monarchii konstytucyjnej i włączenia Hiszpanii w politykę międzynarodową.
Wraz z przemianami systemów politycznych zmianom ulegały wzorce postępowania. System wartości, codzienne zajęcia, podziały i role społeczne Hiszpanów gwałtownie przeobrażały się pozwalając na ujawnienie i akceptację zachowań w czasach reżimu prześladowanych. Poniższa praca ma na celu ukazanie życia ludzi w poszczególnych epokach, które doprowadziły Hiszpanię do udziału w globalnej kulturze, polityce i handlu pod koniec XX i na początku XXI wieku; ma wskazać wartości ulotne i trwałe, które prezentują bohaterowie filmów Almodóvara należący do różnych pokoleń.
Filmy Pedro Almodóvara w sposób niezwykle interesujący pokazują nam ostatnie niecałe trzydzieści lat XX wieku oraz początki XXI widziane poprzez pryzmat zwykłych ludzi, rodzących się różnic, budzących się świadomości w nowej rzeczywiści.
Bogactwo informacji niesionych i poruszanych problemów w filmach skłoniło autorkę do ograniczenia się do wybranych problemów oraz wykorzystania metody hermeneutycznej, pozwalającej swobodnie sięgać do wiedzy kulturowej i historycznej dotyczącej ojczyźny reżysera.
Praca składa się z sześciu rozdziałów analizujących kolejne aspekty historii i kultury Hiszpanii oraz szkicu biograficznego twórcy. Pierwsze dwa rozdziały dotyczące Hiszpanii (Rozdział II i III) skupiają się na przemianach społecznych, które zaszły w ojczyźnie reżysera. Pozostałe natomiast mają na celu ukazanie wybranych aspektów kultury (religia, corrida, kobiece ciało oraz adaptowanie dorobku architektonicznego).
Praca pt. „Hiszpania w filmach Pedro Almodóvara” ukazuje regionalny koloryt dzieł reżysera z La Manchy. Pierwszy rozdział to rys biograficzny artysty, którego młodość przypada na ostatnie lata życia generała Francisco Franco oraz madryckiego ruchu kulturowego zwanego movidą. Główna twórczość Almódóvara przypada na lata monarchii konstytucyjnej, której towarzyszy rozszerzenie prawa dla kobiet i homoseksualistów oraz światowe wydarzenia kulturowe (Barcelona 1996), sportowe (Letnie Igrzyska Olimpijskie 1992) i gospodarcze (Exposición Universal de Sevilla 1992). Hiszpania z biednego, skrajnie katolickiego i patriarchalnego społeczeństwa staje się krajem wyzwolonym.
Drugi rozdział zawiera informacje dotyczące czasów frankistowskich, które jeszcze długo po upadku reżimu pozostawiają ślady w kulturze narodu. Liczne odwołania można spotkać również w nowszych filmach. Dotyczą one zarówno podejścia do religii, jak i śladów w architekturze miasta, będącego celem wędrówek biednych ludzi z wiosek szukających pracy. Do pozostałości po reżimie należą również małżeństwa Hiszpanów z Niemcami, czyli ludności kraju, do którego mieszkańcy Półwyspu Iberyjskiego wędrowali w poszukiwaniu lepszej przyszłości.
Rozdział trzeci ukazuje przemiany zachodzące po śmierci generała Franco. Ludność ograniczana godzinami policyjnymi i żyjąca w terrorze uzyskuje swobodę, dzięki której daje ujście nagromadzonym emocjom. Młodzi ludzie przybyli do stolicy biorą udział w spontanicznym ruchu kulturowym, który ma łamać wcześniej panujące zasady. Filmy Almodóvara na tle budynków z poprzedniej epoki pokazują tętniące życiem miasto. Każdy tu może stać się twórcą i odbiorcą, ponieważ artyści nie posiadają specjalnego wykształcenia czy umiejętności ze względu na brak możliwości kształcenia formalnego.
Rozdział czwarty ukazuje bardzo ważny aspekt życia mieszkańców Hiszpanii, która słynie ze swojej katolickości. Religia, która była powodem licznych wojen domowych, podziałów społecznych i w czasach życia dyktatora była najważniejsza, a z czasem staje się mało istotnym elementem życia jednostek. Obok prawdziwie wierzących i ateistów Almodóvar pokazuje bohaterów, których stosunek do wiary opiera się na obrządkach pogańskich.
Rozdział piąty porusza kolejny bardzo ważny i delikatny temat, jakim jest corrida. Walka z bykami w filmach hiszpańskiego reżysera nabiera zabarwienia erotycznego. Śmierć miesza się z pożądaniem i to nie tylko w przypadku matadorów, ale i starszego reżysera Maximo, który siedząc na wózku dzwoni do pożądanej przez niego aktorki filmów pornograficznych wspomina czasy swojej młodości, kiedy po udanej walce matador wychodził na balkon i w chwale był porywany przez tłumy.
W szóstym rozdziale zawarto analizę przemian kulturowych dotyczących kobiecego ciała, które w czasach reżimu było okryto wieloma zakazami i nakazami. Płeć piękna, która kilkanaście lat wcześniej nie mogła sama wychodzić na ulicę teraz zrzuca długie suknie zakrywające ich wdzięki. Obok ciał kobiet pojawiają się również kobiece ciała transseksualistów i transwestytów. Osoby, które były represjonowane przez swoją seksualność po upadku dawnego systemu mogą demonstrować swoje preferencje seksualne. Postęp medyczny pozwala im kształtować ciało, by mogło stać się idealne.
Siódmy rozdział opisuje niezwykłość scenerii filmu Skóra, w której żyję. Almodóvar w tym filmie całkowicie wykorzystuje dorobek architektoniczny wcześniejszych pokoleń. Pokazuje nam, że liczne wojny domowe i współczesność nie zniszczyły dorobku wielu pokoleń. Stare budynki stają się podstawą do formułowanie nowoczesnych wnętrz.
Podczas pisania pracy autorka korzystała z długometrażowych filmów hiszpańskiego twórcy, które były wyjściem do dalszych poszukiwań. Studiowanie historii i kultury Hiszpanii pozwoliło odkryć sposób przemycania informacji o ojczyźnie reżysera oraz jego kreowania wizerunku tego kraju. Niezbędne stało się również zapoznanie ze wspomnianą literaturą naukową skupiającą się na innych tematach podczas analizy filmów Almodóvara. Wiedzę historyczną autorka czerpała głównie z prac Pawła Machcewicza i Tadeusza Miłkowskiego.

Hiszpania od wieków była miejscem, w którym zachodziły liczne zmiany i dochodziło do starć kulturowych. Wschód łączył się tu z Zachodem, a wszystko to działo się w specyficznej scenerii (liczne góry, wyżyny), która wpływała na adaptowanie lub jego brak rozwiązań powszechnych w innych społecznościach. Współczesność przyniosła wiele rozwiązań, które mogą poskromić kapryśną...