Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka, mimo że gruba i sprawia wrażenie "tylko dla psychologów", tak naprawdę jest bardzo dobrym przewodnikiem dla osób męczących się z traumą. Dla przeciętnego Kowalskiego, który chce i lubi czytać. Każda strona przynosi ulgę w postaci odkrycia jakiejś prawdy lub czyjegoś doświadczenia, które daje odpowiedź na wiele nurtujących pytań. Najbardziej podoba mi się główne założenie książki, które odbiega od tego, co serwują nam w gabinetach psychiatrzy lub co możemy wyczytać w różnych mądrych książkach. Syndrom potraumatyczny jest kwestią bardzo indywidualną, bo każdy z nas jest innej konstrukcji genetycznej, psychicznej, dlatego - po pierwsze - może się pojawić po (dla niektórych) bardzo "błahych" zdarzeniach, a nie pojawia się u innych po silnych przeżyciach, a czas jego trwania to nie pół roku do roku, jak niektórzy próbują nam wmówić. Czas trwania traumy jest otwarty i jest również sprawą indywidualną. Nie ma i być nie powinno w tej mierze żadnych wytycznych, norm czy wyścigów. Autorka zna problem z autopsji, więc jest wrażliwa na czytelnika, bardzo szanuje jego przeżycia. Fakt, że jest to zbiór różnych historii, na podstawie których tłumaczone są naukowe badania, sprawia, że książkę po prostu się czyta. Nie męczy, a wręcz przeciwnie. Trudno powiedzieć, że jest to przygoda z traumą, ale gdyby nie trudna materia, tak nazwałabym tę pozycję. Ogromny, przeogromny minus dla wydawnictwa Charaktery. Pierwszy raz spotkałam się w tym wydawnictwie z tak kiepskim podejściem do redakcji tekstu i korekty. Powiem szczerze, że wygląda to tak, jakby po tłumaczu była robiona tylko raz korekta po łebkach. Zdania o niewłaściwym szyku, utrudniającym zrozumienie. Widać niewyszlifowane sprawy po tłumaczu. Literówki, błędy interpunkcyjne. Po prostu od tej strony jest tego za dużo, dlatego trudno przymknąć oko. Nie jestem tropicielem błędów, ale niektóre zdania czytałam dwa razy, żeby złapać sens. A to już spory minus. Marka Charaktery na tym w moich oczach bardzo ucierpiała.