Nie spodziewałam się t a k i e g o romansu. Nie mogę napisać, na czym dokładnie polegał i między kim a kim się wydarzył, czy też w y d a r z a ł na przestrzeni wielu lat życia Edwarda, pisarza, który podbił serca czytelników, a później umilknął, nie zostawiając żadnych wyjaśnień. Pomysł na tę powieść, na intrygę, na akcję - to jest silna część Antraktu. Część, o której trudno zapomnieć po skończeniu i odłożeniu książki na bok. Nie spotkałam się z podobną historią i relacjami między poszczególnymi bohaterami. Zdaję sobie sprawę z tego, że być może wytrawniejszy czytelnik uzna stworzone wątki za zbyt zawiłe i zakleszczające się, ale moim zdaniem jest to silna strona powieści. Pomysł na konstrukcję książki również przyciąga. To książkowa układanka, zbudowana z pierwszoosobowej narracji opisującej aktualne życie Helen, która dowiaduje się o spadku, ale też z fragmentów dzienników jej dziadka, Edwarda i powieści w powieści, czyli ułomków fikcyjnego Antraktu, ostatniej książki napisanej przez fikcyjnego pisarza. To właśnie jego uznaję za głównego bohatera powieści, to on zdobył najwięcej mojej sympatii i to jego losy najbardziej mnie zajęły. Najsłabszą częścią książki jest sama Helen i jej historia, która z biegiem fabuły zaczęła mnie coraz bardziej zawodzić, by na końcu przybrać kształt trącący melodramatem, co rozproszyło moją uwagę i zniszczyło finał Antraktu. To Edward jest narratorem, którego głosu chciałam słuchać, jego uwagi były dla mnie cenne i to dla niego skończyłam tę powieść.

Jest to jednak książka na wskroś melancholijna i w pewnym momencie zgubiłam się odrobinę w dramatach powieściowych postaci. Nie wiem z jakiego powodu, ale ostatnie pięćdziesiąt stron czytało mi się już dość opornie. Straciłam werwę w lekturze. Nie przez splątany, skomplikowany wątek rodzinny, ale przez Helen, niestety przez Helen. Zakończenie toczące się w czasach współczesnych zawiodło; to, którego bohaterem jest młody Edward - wprawiło w mętny i poszarzały nastój. To powieść o prawdziwych ludziach i historii ich życia - nie jednym dniu, ale wielu latach. Nie można odmówić Smithowi umiejętności tworzenia postaci, bo nawet najrzadziej wspominani bohaterowie drugoplanowi mają swój charakter, namacalny kształt i istotną rolę w tworzeniu fabuły. Jeśli jednak dochodzimy do Helen, jest w niej coś wykreowanego na siłę i historia Edwarda traci przez to. Jego wnuczka nie ma tyle charyzmy, ile chciałby w niej widzieć i ile próbowano wmówić czytelnikowi.

Pełna opinia: http://pannakac-pisze.blogspot.com/2016/03/antrakt-rupert-smith.html

Nie spodziewałam się t a k i e g o romansu. Nie mogę napisać, na czym dokładnie polegał i między kim a kim się wydarzył, czy też w y d a r z a ł na przestrzeni wielu lat życia Edwarda, pisarza, który podbił serca czytelników, a później umilknął, nie zostawiając żadnych wyjaśnień. Pomysł na tę powieść, na intrygę, na akcję - to jest silna część Antraktu. Część, o której...