Choć pomysł wyjściowy powieści jest interesujący, lecz jego realizacja pozostawia wiele do życzenia. Przedstawienie małej, zacofanej wioski w górach u progu nowoczesności może zainteresować czytelnika, lecz czym dalej w las to jest coraz gorzej.
Autor Tlenu postanowił osadzić akcje powieści w fikcyjnym kraju leżącym gdzieś w środkowej Azji (Karzistanie). Dla mnie wizja owego kraju nie wypadła realistycznie. Opisy są skąpe, przez co trudno wyobrazić sobie miejsce akcji. Wiele kwestii budzi poważne wątpliwości. Już od pierwszych zdań powieści, z których dowiadujemy się, że Mea była ekspertem modowym w swojej wiosce liczącej trzydzieści trzy domy. W dalszych rozdziałach bohaterka chce otworzyć własny biznes, w tym celu p[przeprowadza ankiety dotyczące mody i okazuje się, że ma ona konkurencje.
Zdarza się, że życie pisze najdziwniejsze scenariusze. Lecz sposób w jaki wzbogaciła się główna bohaterka, przy użyciu Internetu, nie brzmi wiarygodnie. Wątpliwości można także mieć odnośnie do samych mieszkańców wsi. Na przykład pewien romans był utrzymywany w sekrecie dośc długo, jak na miejsce gdzie każdy o każdym wie. I jakim cudem taka mała społeczność, odcięta od informacji pod koniec powieści okazuje się taka otwarta i pełna tolerancji? Dochodzą do tego także drobiazgi, takie jak to że mąż Mae ma na imię Joe. Tłumacz zresztą dokłada swoje, gdyż zamiast przetłumaczyć pewne nazwy, zostawia je po angielsku, co brzmi jeszcze bardziej kuriozalnie (Upper Street, Lower Street, Green Valley, Red Mountain. Przy okazji kwestii związanych z polskim wydaniem wspomnę też, że znajduje się bardzo duża liczba literówek w tekście.
Słabo wypada warstwa techniczna powieści. Autor nie wyjaśnia nam jasko i przystępnie czym jest tytułowy Tlen i jak on działa. Miesza motywy, nazwijmy to science ficion z wątkami metafizycznymi, wręcz religijnymi. Autor lekcji fizyki i biologii nie odrobiła. Ponieważ wszystko co się dzieje w powieści niestety odbiega od rzeczywistych faktów. Na przykład Mea nosi swe dziecko w żołądku, co z przyczyn biologicznych jest nie możliwe. Autor koncepcje Tlenu jako technologii, przedstawia jako zapowiedź rajona Ziemi.
Na blurbie okładki można wyczytać, że „Mea Chung to chyba najpełniej kobieca bohaterka współczesnej fantastyki naukowej…” lecz nie wiem kto to napisał, jeśli mężczyzna, to można się tylko przerazić, tym jak widzą nas przedstawiciele płci przeciwnej. W pierwszych rozdziałach Mae jest przedstawiona jako osoba uczestnicząca w wioskowych intrygach, potem zas upozowana zostaje na świętą. Troszczy się o dobro wioski, dobrodusznie przebacza tym, którzy ją skrzywdzili i niesie pochodnie cywilizacji.
Fabuła powieści rozwija się ślamazarnie. W momencie gdy życie Mae się bardzie komplikuje, autor kilka miesięcy jej nowgo życia przedstawia w formie maili pisanych przez innych bohaterów. Ten przeskok wygląda, tak jakby dla Ryman’a znudziło się prowadzenie akcji albo nie miał pojęcia jak przedstawić bohaterkę w kłopotach i wolał ją uwiecznić w chwili, gdy już udało jej się wyjść z kryzysu.
Nie rozumiem, dlaczego „Tlen” zdobył branżowe nagrody. Zdarzają się w nim sceny i dialogi, które wypadają przekonująco, a sam pomysł na pokazanie walki tradycji z nowoczesnością, choć nie oryginalny, nie jest też niewarty poruszania, zwłaszcza w obecnych czasach. Jednak ogólne wrażenie niespójności, nierówności oraz ten nieszczęsny pomysł sprawiają, że powieść rozczarowuje pomimo ambitnych założeń. Zwłaszcza, jak na kolejną pozycję z „Uczty Wyobraźni”.

Choć pomysł wyjściowy powieści jest interesujący, lecz jego realizacja pozostawia wiele do życzenia. Przedstawienie małej, zacofanej wioski w górach u progu nowoczesności może zainteresować czytelnika, lecz czym dalej w las to jest coraz gorzej.
Autor Tlenu postanowił osadzić akcje powieści w fikcyjnym kraju leżącym gdzieś w środkowej Azji (Karzistanie). Dla mnie wizja...