Historia rozgrywa się w XX-wiecznym Iranie, w Kermanshah i opowiada o zamożnej żydowskiej rodzinie. Rachel to młoda, wychowana bez matki dziewczyna, która poślubiła cenionego i zamożnego Ashera. Już od pierwszych chwil próbuje sprostać oczekiwaniom męża i społeczeństwa, a więc bezskutecznie stara się dać dziecko swojemu mężowi, najlepiej syna. Błaga o to Boga, żyje niespokojnie w obawie, że gdy nie urodzi dziecka, jej miejsce w rodzinie zajmie inna kobieta, a ona zostanie wyrzucona na bruk. Czuje się coraz bardziej bezsilna, załamana, a dodatkowych trosk dokłada jej szwagierka, która spodziewa się upragnionego przez nią dziecka. Młoda kobieta popada w obsesję, nieopanowaną zazdrość, żądzę zemsty i jest skłonna do niewyobrażalnych rzeczy tylko po to, aby utrzymać swój status w rodzinie.

Dziewczyna z ogrodu nie jest tylko powieścią o statusie społecznym irańskich kobiet, o niesprawiedliwym traktowaniu ich i braku empatii. Jest to książka, która ukazuje wręcz obsesyjne pragnienie potomstwa, wagę i potrzebę matczynej miłości, relacji, jaka panuje między poszczególnymi członkami rodziny. Książka ta nie należy do najłatwiejszych, które czyta się błyskawicznie i równie szybko wyrzuca się z pamięci. Jest to historia, która porusza do głębi, otwiera oczy, wyciska łzy z oczu, łamie serca. Czytelnik ma ochotę zacząć działać przeciwko takiej niesprawiedliwości, ale z każdą kolejną stroną czuje się coraz bardziej bezradny. Jest to pełna emocji historia, której nie sposób szybko wyrzucić z pamięci. Czytając ją przeżywałam wszystko razem z bohaterami, próbowałam zrozumieć ich postępowanie, postawić się w ich sytuacji, ale nie wszystko okazało się dla mnie takie oczywiste. Trudno jednoznacznie określić tę historię, wrzucić ją do jednego worka z innymi powieściami, zaszufladkować. Jest to złożona i bardzo intrygująca pozycja.

Rachel jest bardzo mocną stroną tej powieści. Kobieta, która wychowywała się bez matki, doskonale zdaje sobie sprawę, jak ważna jest taka relacja, jak silne potrafi być pragnienie posiadania własnego potomstwa. Ta chęć, wręcz obsesja, aby miłością obdarzyć swojego syna sprawia, że kobieta zaczyna wariować. Zaczyna nią targać zazdrość do szwagierki, która spodziewa się dziecka, pragnie zemsty za to, że to nie jej się udało. W zasadzie jest pozostawiona samej sobie. Na Ashera nie może liczyć, gdyż ma on swoje określone obowiązki i dzieli ich ogromna przepaść społeczna. Choć wśród niej są kobiety, które z chęcią rzucają cennymi radami, jak sprawić, by potomstwo się pojawiło, to jednak nie są to osoby, którym można się swobodnie zwierzać. One znają reguły panujące w tym kraju, znają swoje miejsce w rodzinie, tego samego oczekują po młodej Rachel. I między innymi narzucanie takich oczekiwań sprawia, że dziewczyna zaczyna popełniać irracjonalne błędy, dąży za wszelką cenę do osiągnięcia założonego sobie celu. Czy jej się to uda?

Autorka nie ułatwia czytelnikowi poznanie historii. Nie od początku wszystko staje się takie jasne i klarowne, bowiem Parnaz Foroutan przeskakuje z wątku na wątek, wtrąca retrospekcje z punktu widzenia innych bohaterów. Dzięki temu czytelnik ma okazję poznać historię z kilku punktów widzenia, na przestrzeni kilku lat. I choć nie ułatwia to odbioru, nie sprawia, że wszystko od razu staje się zrozumiałe, to jednak było strzałem w dziesiątkę. Często ból i smutek są tak niewyobrażalnie namacalne, że potrzebowałam głębokiego oddechu, chwilowej przerwy od tej historii. Dzięki retrospekcjom mogłam nabrać nieco dystansu, ochłonąć, postarać się ułożyć sobie w głowie to, czego właśnie byłam świadkiem. I zdaję sobie sprawę, że Dziewczyna z ogrodu pod względem budowy nie należy do najprostszych w odbiorze to wiem, że gdyby autorka pokusiła się o proste, szablonowe przedstawienie historii, emocji nie byłoby tak dużo. A to właśnie one sprawiają, że ta historia wydaje się być jeszcze bardziej interesująca.

Dziewczyna z ogrodu sprawia, że czytelnik po ukończonej lekturze czuje się przemaglowany emocjonalnie, pozbawiony sił i pozostawiony samym sobie. Wywołuje wewnętrzny niepokój, niezdefiniowany strach, czy lęk. Sprawia, że ma się ochotę zapłakać nad losem tych kobiet i jednocześnie podsuwa coraz to nowsze scenariusze zakończenia historii. Cieszę się, że miałam okazję poznać tę historię, przekonać się, jak wyglądało życie kobiet w Iranie w XX wieku, jakimi stereotypami i zabobonami się kierowały, a także jak szokujące mogą być zachowania osób, które za wszelką cenę pragną potomstwa.

Historia rozgrywa się w XX-wiecznym Iranie, w Kermanshah i opowiada o zamożnej żydowskiej rodzinie. Rachel to młoda, wychowana bez matki dziewczyna, która poślubiła cenionego i zamożnego Ashera. Już od pierwszych chwil próbuje sprostać oczekiwaniom męża i społeczeństwa, a więc bezskutecznie stara się dać dziecko swojemu mężowi, najlepiej syna. Błaga o to Boga, żyje...