Przyzwoity przeciętniak.

Po tym, co E. Maskame pokazała w drugim tomie serii, muszę przyznać, że bałam się sięgnąć po jej zakończenie. Na szczęście niepotrzebnie.

W "Did I Mention I Miss You" spotykamy się z dużo bardziej dojrzałymi bohaterami. Tyler wraca do Eden odmieniony i nieco zszokowany jej niechętną, obronną postawą. Okazuje się, że podczas swojej rocznej nieobecności w dużym stopniu uporządkował chaos, jakim było jego wnętrze. Po szczerej rozmowie ona zaczyna mu wybacza i pomału znowu odnajdują drogę powrotną w swoje ramiona.
Wątek rodziny, zwłaszcza relacji Eden z ojcem, został pociągnięty tą samą kreską - sytuacja jest trudna, pełna napięcia, niechęci i głęboko skrywanego żalu... jak się okazuje po obydwu stronach. Finalnie okazuje się, że to ojciec jest człowiekiem najmniej dojrzałym.

Chociaż całość wypadła zdecydowanie lepiej niż "Did I Mention I Need You" autorka trzymała się ścieżki bardzo prostej, można by powiedzieć zachowawczej. Historia jest poprawnie skonstruowana, całość trzyma się kupy, nie jest natto banalna czy też żenująca (jak jej poprzedniczka), ale brakuje jej tego czegoś, co miał tom pierwszy. Nie ma ani jednego fragmentu, który zaparł by dech w piersi, który by poruszał... Generalnie powolny, dość przyjemny spacerek z punktu A do punktu B.

Moja ocena to 6 z małym minusikiem. Czytałam gorsze. ;) Polecam jeżeli dla spokoju sumienia chcecie się dowiedzieć jak potoczyły się losy zakochanego w sobie "rodzeństwa" w tym upośledzonym świecie (który w zasadzie okazał się znacznie mniej upośledzony, niż przedstawiono to na początku).
Dzięki za uwagę!!! :)

Przyzwoity przeciętniak.

Po tym, co E. Maskame pokazała w drugim tomie serii, muszę przyznać, że bałam się sięgnąć po jej zakończenie. Na szczęście niepotrzebnie.

W "Did I Mention I Miss You" spotykamy się z dużo bardziej dojrzałymi bohaterami. Tyler wraca do Eden odmieniony i nieco zszokowany jej niechętną, obronną postawą. Okazuje się, że podczas swojej rocznej...