Paul Theroux pisze w pewien specyficzny sposób, oryginalny, odróżniający go od innych. Trzeba przyznać, że ma rękę do książek podróżniczych. Nie zmienia to jednak faktu, że są one bardziej wymagające od czytelnika, w pewien sposób trudniejsze. Wiele tego typu pozycji skupia się na samej podróży: byłem, widziałem, zobaczyłem. Tutaj Autor dodaje sporo przemyśleń, cytuje innych autorów i to nie tylko literatury podróżniczej co razem tworzy spójną całość. W tej konkretnej pozycji Autor wyjątkowo dużo poświęca filozofii podróżowania, w pewien sposób rozlicza się ze swoim życiem podróżnika. Wydaje się, że w taki oto sposób Paul Theroux żegna się z dotychczasowym życiem, z czytelnikiem literatury podróżniczej. Szkoda. No ale lata robią swoje a kiedyś w końcu trzeba przejść na zasłużoną emeryturę. Czytając tą książkę ponownie widzimy tragiczną sytuację Afryki, co gorsze bez większych szans na zmiany. Skorumpowaną, w większości nietolerancyjną i ksenofobiczną, uzależnioną od pomocy z zewnątrz. Właściwie nie potrafię sobie przypomnieć książki z której wynikałoby coś odmiennego. Słusznie chyba Autor wskazuje, że na Afryce bardziej zależy cudzoziemcom niż Afrykanom. I to jest chyba największy problem tego kontynentu.

Paul Theroux pisze w pewien specyficzny sposób, oryginalny, odróżniający go od innych. Trzeba przyznać, że ma rękę do książek podróżniczych. Nie zmienia to jednak faktu, że są one bardziej wymagające od czytelnika, w pewien sposób trudniejsze. Wiele tego typu pozycji skupia się na samej podróży: byłem, widziałem, zobaczyłem. Tutaj Autor dodaje sporo przemyśleń, cytuje...