Własnie skończyłem kolejne dzieło znawcy ludzkiej duszy William Shakespeare i kolejny raz jestem pod wielkim wrażeniem. Miłość jest motywem przewodnim dla wielu dzieł mistrza. Tym razem jednak autor przeanalizował całą istotę tego uczucia. Pomieszawszy świat realny i nierzeczywisty jak to często czynił w swój charakterystyczny sposób.
W sztuce przedstawione są trzy, a właściwie cztery pary z których każdą łączy specyficzny rodzaj relacji miłości, zauroczenia albo pożądania. W świecie ludzi mocno namieszają elfy w nocy przesilenia letniego gdy wszystko może się zdarzyć.
Czy miłość to tylko sen, czy jawa. Wszystko wydaje się takie nierzeczywiste, ale jak zwykle w komedii musi skończyć się dobrze. Młodzi odnajdują swoje szczęście. Skłócone pary dochodzą do zgody, a rozsądek bierze górę nad emocjami.

Elf Puk przypomina mi duszka Ariela z "Burzy".
Na uwagę także zasługują postacie drugoplanowe w sztuce Shakespeare'a zawsze mają do odegrania ważny epizod. Nie inaczej jest także w tym dziele w którym pięciu prostaczków a Aten postanawia wystawić sztukę, a o czym? A jakżeby inaczej o tragicznej miłości Pirama i Tyzbe.

Mistrz ze Stratford kolejny raz nie zawodzi i ciągle jest aktualny, a jego dzieła cieszą się niesłabnącą popularnością.

Własnie skończyłem kolejne dzieło znawcy ludzkiej duszy William Shakespeare i kolejny raz jestem pod wielkim wrażeniem. Miłość jest motywem przewodnim dla wielu dzieł mistrza. Tym razem jednak autor przeanalizował całą istotę tego uczucia. Pomieszawszy świat realny i nierzeczywisty jak to często czynił w swój charakterystyczny sposób.
W sztuce przedstawione są trzy, a...