Na samym wstępie dodam, że Chris Carter należy do samej ‘wierchuszki’ moich ulubionych autorów, więc każda jego kolejna powieść dostaje u mnie na dzień dobry pewien kredyt zaufania. Nie inaczej było przy czwartym spotkaniu z Robertem Hunterem. Autor ten wyrobił już sobie dość wysoki poziom, i takiego właśnie spodziewałem się przy lekturze „Rzeźbiarza śmierci”. Początek książki – masakra! Dokładnie to, czego oczekiwałem po Carterze. Niestety, potem coś się zacięło, tempo akcji spada, i tak zaczyna się wkradać lekka nuda i stagnacja. Hm… Konsternacja – takie uczucie towarzyszyło mi gdzieś tak w środku powieści. Pomyślałem, że Carter też może popełnić słabszą powieść.
Ale - nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Tak mniej więcej po połowie wraca TEN Chris Carter. Książka zaczyna totalnie wciągać; akcja nabiera rumieńców, zagmatwane śledztwo zaczyna przybierać coraz lepsze kształty, końcówka wymiata. A kiedy dowiadujemy się kto jest tytułowym „bohaterem”? - wisienka na torcie!
Polecam! Nie ma innej opcji!

Na samym wstępie dodam, że Chris Carter należy do samej ‘wierchuszki’ moich ulubionych autorów, więc każda jego kolejna powieść dostaje u mnie na dzień dobry pewien kredyt zaufania. Nie inaczej było przy czwartym spotkaniu z Robertem Hunterem. Autor ten wyrobił już sobie dość wysoki poziom, i takiego właśnie spodziewałem się przy lekturze „Rzeźbiarza śmierci”. Początek...