Tym razem Dmitry Glukhovsky postawił na rozważania i wywody.
W drugim tomie Metra nie ma tyle akcji, co w pierwszym, a jest więcej przemyśleń bohaterów.
I choć spodziewałam się spotkać od razu „starych znajomych”, to jednak tak się nie stało. Samego Artema jest bardzo niewiele i stanowi postać poboczną, natomiast Hunter, gra pierwsze skrzypce. I jest to najbardziej nacechowana i najciekawsza postać z całej powieści. Młodziutka Sasza i stary Homer bywają nieco irytujący.

Co do samego klimatu metra, które zostało bardzo dobrze uchwycone w Metro 2033, również można mieć zażalenia. Jeśli ktoś spodziewał się tego samego, może czuć się rozczarowany. Takich prawdziwych, dobrych momentów jest niewiele, ale za to poznajemy sporo nowych stacji i krążące o nich legendy.
Czytając, trzeba uzbroić się w cierpliwość, oczekując na rozwój sytuacji, gdyż znaczna część kartek została zapisana dywagacjami Homera i młodzieńczymi rozterkami Saszy. Mimo wszystko książka jest wciągająca i potrafi podsunąć ciekawe wizje wyobraźni.

Metro 2034 jest inne od Metro 2033, ale nadal jest dobrą pozycją. Wszystko zależy od tego, kto czego oczekuje od lektury i czy potrafi otworzyć się na zmianę.

Tym razem Dmitry Glukhovsky postawił na rozważania i wywody.
W drugim tomie Metra nie ma tyle akcji, co w pierwszym, a jest więcej przemyśleń bohaterów.
I choć spodziewałam się spotkać od razu „starych znajomych”, to jednak tak się nie stało. Samego Artema jest bardzo niewiele i stanowi postać poboczną, natomiast Hunter, gra pierwsze skrzypce. I jest to najbardziej...