Pierwsza część trylogii była czymś mistycznym. Czytelnik mógł poczuć się jak Artem, idąc z nim przez metro ramię w ramię. Akcja toczy się powoli, bez pośpiechu przedstawiając każdy aspekt życia w mieście pod ziemią. 2034, to powieść która moim zdaniem jest pisana zbyt szybko. Porównałabym ją do motodrezyny, która pędzi na osi czasu jak szalona. Naprawdę nie zorientowałam sie, w którym momencie autor wprowadził wątek miłosny i kiedy nasz Hunter, znany z pierwszej części jako człowiek zdolny do wszystkiego, daje jakiekolwiek znaki, że odwzajemnia uczucia Saszy. Postać Leonida, który został wprowadzony już prawie w punkcie szczytowym książki, bardziej mnie drażni swoim zachowaniem, niż faktem, że stara się odciągnąć bohaterkę od brygadiera. Mam wrażenie, że autor zbytnio skupił się na postaciach pobocznych, takich jak naczelnik stacji, zamiast rozwinąć wątek główny, wprowadzając widzenie ze strony Huntera. Magiczna, tajemnicza płachta ciążąca na brygadierze jest piękna, ale nie rozgrzesza wszystkich przewinień powieści. Homer jedynie jest spoiwem, który trzyma tę książkę w ryzach. Jako starzec-obserwator targany emocjami jest jak dobry duch tego recenzowanego przeze mnie stwora. Metro 2034, jako kontynuacja przygód bohaterów jest książką, która mnie w ogólnym rozrachunku rozczarowała.

Pierwsza część trylogii była czymś mistycznym. Czytelnik mógł poczuć się jak Artem, idąc z nim przez metro ramię w ramię. Akcja toczy się powoli, bez pośpiechu przedstawiając każdy aspekt życia w mieście pod ziemią. 2034, to powieść która moim zdaniem jest pisana zbyt szybko. Porównałabym ją do motodrezyny, która pędzi na osi czasu jak szalona. Naprawdę nie zorientowałam...