Jak miło jest się przyjemnie rozczarować. Sięgałem po książkę Paula Fischera z pewnym dystansem i obawą, czy temat szaleńców u władzy w Korei Północnej mnie zainteresuje. Znając zamknięcie tego kraju na świat nie liczyłem również na relacje tych, którzy piekło reżimu Kimów doświadczyli na własnej skórze. Tymczasem książka pochłonęła bez reszty i okazała się bardzo pożytecznym źródłem wiedzy. Dostarczyła i wiedzy historycznej, wiedzy o reżimie, a przede wszystkim o tym jak życie w KRL-D wygląda naprawdę.

Dziś mamy XXI wiek, każdy ma w domu telewizor, internet w komputerze czy telefonie komórkowym. I wyobraźmy sobie, że w tym samym świecie od 70 lat jest jeden kraj przedzielony w sztuczny sposób, gdzie po jednej stronie mieszkają inspiratorzy postępu technicznego, liderzy myśli technologicznej, a tuż obok czas stanął w miejscu, gdzie wiecznie żyje taki Stalin, który już w trzecim pokoleniu uszczęśliwia naród za pomocą wszechobecnego aparatu strachu i represji. Aktualnie dowiadujemy się, że z pomocą broni nuklearnej ten Stalin w trzecim pokoleniu chce też uszczęśliwić resztę świata, ze szczególnym uwzględnieniem swych rodaków z południa i Jankesów po drugiej stronie Pacyfiku. Kraj podzielony na pół, gdzie z północy oficjalnie dobiegają jedynie treści starannie wyselekcjonowane przez reżim. Do tego celu potrzebni są jednak fachowcy. A gdy nie ma ich w kraju, to można ich sobie... ukraść. To nie wyobraźnia, to też jest część historii XX wieku i nasza współczesność, bo w tym względzie nic w KRL-D się nie zmieniło.

Fascynująca książka Paula Fischera ukazuje mechanizm działania organizacji przestępczej jaką jest reżim północnokoreański na przykładzie najsłynniejszej aktorsko- reżyserskiej pary z Korei Południowej. Jak się okazuje Kim Dzong Il wielki filmoznawca i jedyny w kraju widz zachodnich filmów zapragnął robić podobne filmy u siebie. I tak oto kaprys możnowładcy sprawił, że wolność- dar, którego nie doceniamy, oznacza coś zupełnie innego w takim kraju jak KRL-D. Gorąco polecam tę książkę, można z niej dowiedzieć się więcej o reżimie Kimów i o samym życiu w Korei niż z oficjalnych książek historycznych.

Treści zdradzał nie będę, bo to trzeba przeczytać, jednak na końcu pojawiła się w mojej głowie pewna wątpliwość. Czy jeżeli reżim upadnie, a przecież wszystkie w końcu padają, to czy ludzie w nim żyjący już też w trzecim pokoleniu, gdzie życie wygląda jak los skazańca zakutego w dyby nad którym znajduje się gotowa do opuszczenia gilotyna i tylko od jednego skinienia palcem północnokoreańskiego Robespierre’a zależy kiedy gilotyna zostanie zwolniona, a przy tym nieznający innego świata będą potrafili skorzystać z tego, że reżim upadł, czy też samoistnie doprowadzą do tego, że jednego Kima zastąpi ktoś inny?

Jak miło jest się przyjemnie rozczarować. Sięgałem po książkę Paula Fischera z pewnym dystansem i obawą, czy temat szaleńców u władzy w Korei Północnej mnie zainteresuje. Znając zamknięcie tego kraju na świat nie liczyłem również na relacje tych, którzy piekło reżimu Kimów doświadczyli na własnej skórze. Tymczasem książka pochłonęła bez reszty i okazała się bardzo...