Saperska robota. Samozwańczy „Tołstoj literatury sensacyjnej” gania po polu politycznej poprawności, detonując wszystkie tematy tabu obowiązujące w kulturze popularnej. Zamknięcie jego legendarnego „Kwartetu Los Angeles” to bomba zbudowana z wszelkich możliwych perwersji, przyprawiona niebywałym okrucieństwem i nutą zaskakującego, matowego romantyzmu. Bo, przy całym swoim cynizmie Ellroy jednak wierzy chyba w miłość. Na dodatek, wzorem przeżywającego tajfun hormonów licealisty, wierzy, że jest to jedyna siła mogąca pokonać zło tego świata. Tyle, że nie każdy na tę miłość zasłużył. Najpierw trzeba odpokutować grzechy.
„Biała gorączka” to także wyniesiony na niedostępny innym twórcom pop/sensacji język i styl narracji. Słynna lapidarność Ellroya nigdy wcześniej i później nie była tak lapidarna. W „Białej gorączce” słowa zastępują zdania, a zdania akapity. Co ciekawe narracja na tym zyskuje. Z każdą kolejną stroną staje się bardziej gorączkowa. Napięcie towarzyszące bohaterowi staje się naszym udziałem. Wraz z nim kręcimy się z coraz większą prędkością na karuzeli perwersji, kłamstw, paranoi, zdrad, kolejnych chwilowych sojuszy i narastającej fali zbrodni.
Odwaga obyczajowa i stylistyczna „Białej gorączki”, jej narracyjna złożoność i gęsta siatka uzależnień postaci doskonale przykrywa jej w gruncie rzeczy dość konserwatywne jądro. Ellroy, niczym jego mistrz Ross MacDonald, w centrum zła stawia rodzinę. To tu, w skomplikowanych, nacechowanych psychiczną lub/i fizyczną przemocą relacjach, zaczyna się piekło. Piekło, w którym smażymy się wszyscy.
„Biała gorączka” to także kolejny dowód na to, że Jamesa Ellroya nie sposób porównywać z innymi twórcami literatury popularnej. Facet wypracował i konsekwentnie podąża, nie oglądając się na nic i na nikogo, wytyczoną przez siebie ścieżką. Niełatwo iść za nim. Jego okrucieństwo oraz wyrachowane łamanie zasad politycznej poprawności bywają trudne do zniesienia. Ale warto. Nikt w sensacji/popie nie odważył się dotąd pokazać z aż taką ostrością sytuacji granicznych, sytuacji, gdzie zabójstwo wydaje się tylko niewinną zabawą. Cała reszta jest dużo gorsza i dużo bardziej ludzka.

Saperska robota. Samozwańczy „Tołstoj literatury sensacyjnej” gania po polu politycznej poprawności, detonując wszystkie tematy tabu obowiązujące w kulturze popularnej. Zamknięcie jego legendarnego „Kwartetu Los Angeles” to bomba zbudowana z wszelkich możliwych perwersji, przyprawiona niebywałym okrucieństwem i nutą zaskakującego, matowego romantyzmu. Bo, przy całym swoim...