Wojna już się skończyła i Asiunia stała się Joasią, która w książce opowiada życiu w powojennej Warszawie, kiedy jeździły tam głównie konie z furmankami a także zmieniającej się z dnia na dzień stolicy.

Utrzymana w spokojnym i melancholijnym tonie opowieśc nie opowiada o walce i obronie kraju a o życiu w czasach kiedy wojna już odeszła. O rozbudowie Warszawy, zmianach jakie w niej zachodziły i czasach PRL-u, który pamiętają nasi dziadkowie. Mimo iż jest to punkt widzenia młodej dziewczynki sporo w niej zagadnień nie zrozumiałych dla małego człowieka, które trudno będzie wyjaśnić dziecku. Autorka porusza temat powstania Władzy Ludowej a także o Froncie, który straszył dzieci w snach.
Wspomina puste pułki w sklepach, błyszczące główki aniołków, wielkie czerwone lizaki, konfrontacja z komunistyczną propagandą, zakaz rozmawiania na niektóre tematy, wyburzanie małych, całkiem dobrych domków, by wybudować MDM, zakupy, relacje w szkole.... taka podróż w czasie. W przeszłość a to wszystko spacerem po powojennym Śródmieściu.
Czuć, że to historia pisana przez życie i z życia, a jednocześnie z dziecięcej wyobraźni

Wojna już się skończyła i Asiunia stała się Joasią, która w książce opowiada życiu w powojennej Warszawie, kiedy jeździły tam głównie konie z furmankami a także zmieniającej się z dnia na dzień stolicy.

Utrzymana w spokojnym i melancholijnym tonie opowieśc nie opowiada o walce i obronie kraju a o życiu w czasach kiedy wojna już odeszła. O rozbudowie Warszawy, zmianach...