Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam.

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam.

ta książka to kontynuacja Asiuni. Przenosimy się z końcówki 2 wojny światowej w czas komuny i żelaznej kurtyny. Joanna opowie nam jak wyglądała i jak zmieniała się Warszawa jej dzieciństwa. Bardzo ciekawa pozycja na rynku literatury dziecięcej, poruszająca mocne tematy, w przystępny dzieciom języku.
Ilustacje Macieja Szymanowicza wiernie korspondują z tekstem. Mistrzowskie połączenie. Polecam.

ta książka to kontynuacja Asiuni. Przenosimy się z końcówki 2 wojny światowej w czas komuny i żelaznej kurtyny. Joanna opowie nam jak wyglądała i jak zmieniała się Warszawa jej dzieciństwa. Bardzo ciekawa pozycja na rynku literatury dziecięcej, poruszająca mocne tematy, w przystępny dzieciom języku.
Ilustacje Macieja Szymanowicza wiernie korspondują z tekstem. Mistrzowskie...

Wojna już się skończyła i Asiunia stała się Joasią, która w książce opowiada życiu w powojennej Warszawie, kiedy jeździły tam głównie konie z furmankami a także zmieniającej się z dnia na dzień stolicy.

Utrzymana w spokojnym i melancholijnym tonie opowieśc nie opowiada o walce i obronie kraju a o życiu w czasach kiedy wojna już odeszła. O rozbudowie Warszawy, zmianach jakie w niej zachodziły i czasach PRL-u, który pamiętają nasi dziadkowie. Mimo iż jest to punkt widzenia młodej dziewczynki sporo w niej zagadnień nie zrozumiałych dla małego człowieka, które trudno będzie wyjaśnić dziecku. Autorka porusza temat powstania Władzy Ludowej a także o Froncie, który straszył dzieci w snach.
Wspomina puste pułki w sklepach, błyszczące główki aniołków, wielkie czerwone lizaki, konfrontacja z komunistyczną propagandą, zakaz rozmawiania na niektóre tematy, wyburzanie małych, całkiem dobrych domków, by wybudować MDM, zakupy, relacje w szkole.... taka podróż w czasie. W przeszłość a to wszystko spacerem po powojennym Śródmieściu.
Czuć, że to historia pisana przez życie i z życia, a jednocześnie z dziecięcej wyobraźni

Wojna już się skończyła i Asiunia stała się Joasią, która w książce opowiada życiu w powojennej Warszawie, kiedy jeździły tam głównie konie z furmankami a także zmieniającej się z dnia na dzień stolicy.

Utrzymana w spokojnym i melancholijnym tonie opowieśc nie opowiada o walce i obronie kraju a o życiu w czasach kiedy wojna już odeszła. O rozbudowie Warszawy, zmianach...

Jak się okazuje nie jest łatwo pisać o okresie PRL-u nawet, gdy ma się w swoim dorobku tyle książek, co autorka. A już zgrzyty stylistyczne, które nie zostały skorygowane podczas pracy redakcyjnej zdumiały mnie całkowicie. Jeśli chodzi o treść, to niespełna pięciolatek przysłuchuje jej się niczym literaturze fantastycznej i żadne pytania się w nim nie rodzą. Dużo więcej ich było podczas lektury pt.: „Syberyjskie przygody Chmurki”. Jest to również książka wspomnieniowa, opisująca miniony okres, ale moim zdaniem, zdecydowanie lepsza.

Jak się okazuje nie jest łatwo pisać o okresie PRL-u nawet, gdy ma się w swoim dorobku tyle książek, co autorka. A już zgrzyty stylistyczne, które nie zostały skorygowane podczas pracy redakcyjnej zdumiały mnie całkowicie. Jeśli chodzi o treść, to niespełna pięciolatek przysłuchuje jej się niczym literaturze fantastycznej i żadne pytania się w nim nie rodzą. Dużo więcej ich...

Joanna Papuzińska opowiada o swoim dzieciństwie i ukochanym miejscu takiej swojej małej ojczyźnie - Śródmieściu. Joasia mieszkała na ulicy Lwowskiej w pobliżu Placu Politechniki i o dziwo ta część Warszawy wyszła obronną ręką z działań wojennych. Zachowały się kamienice, uliczki, bramy a w nich kamienne krasnale, które zabezpieczały mur budynku przed uderzeniem otwierającej się bramy.

Kiedy skończyła się wojna Joasia obserwowała jak zmienia się jej otoczenie, nie koniecznie na ładniejsze i milsze. Joasia zauważyła pojawienie się czegoś nowego, a mianowicie "Władzy Ludowej", która zabraniała mówić głośno np. o znikaniu tatusiów powracających z wojny i która była straszną kłamczuchą, dwulicową. Pod hasłami "dla dobra ludu" robiła złe rzeczy, obiecywała i nie dotrzymywała słowa, odbierała własność, bezkarnie robiła co chciała. Joasia ze smutkiem patrzyła jak znikają małe sklepiki z życzliwymi sprzedawcami, którzy znali swoich klientów, a w to miejsce powstawały wielkie sklepy z dziwnymi artykułami i z nie uprzejmymi ekspedientkami. Zmieniały się ulice, budynki, zaczęły straszyć groźne olbrzymy wmurowane w budynki na Placu Konstytucji.

Joanna Papuzińska starała się rozbudzić ciekawość i chęć poznawania tej części Warszawy. Proponowała zadawanie pytań rodzicom, poszerzanie swojej wiedzy i odkrywanie miejsc historycznych. Książka z ciekawymi ilustracjami i wyjaśnieniami. Na końcu opis gry podwórkowej z mojego dzieciństwa, która była i jest.

Joanna Papuzińska opowiada o swoim dzieciństwie i ukochanym miejscu takiej swojej małej ojczyźnie - Śródmieściu. Joasia mieszkała na ulicy Lwowskiej w pobliżu Placu Politechniki i o dziwo ta część Warszawy wyszła obronną ręką z działań wojennych. Zachowały się kamienice, uliczki, bramy a w nich kamienne krasnale, które zabezpieczały mur budynku przed uderzeniem otwierającej...

Dobra choć dla niespełna 3 latka za trudna, ale na pewno jeszcze wrócimy do tej książki, kiedy córka będzie starsza i będzie lepiej znała historię. Moim zdaniem warto sięgnąć po tę książeczkę.

Dobra choć dla niespełna 3 latka za trudna, ale na pewno jeszcze wrócimy do tej książki, kiedy córka będzie starsza i będzie lepiej znała historię. Moim zdaniem warto sięgnąć po tę książeczkę.