Ciężko oceniać tę konkretną książkę tegorocznej noblistki przyjmując zwyczajne kryteria charakterystyczne dla recenzji, ponieważ w tym wypadku przedmiotem oceny nie jest fikcyjna fabuła, ale zlepek dramatycznych historii napisanych przez życie. Wojna nie ma w sobie nic z kobiety – już na samym wstępie oznajmia Aleksijewicz. Frapujący tytuł niesie ze sobą kluczowe informacje, podpowiada czytelnikowi, czego może się spodziewać. Tematyka wojenna w połączeniu z kobietą to dość niecodzienne zestawienie. Sama autorka wspomina, że żeńskie zaangażowanie w działania wojenne zostaje najczęściej przyćmione przez męskie relacje z minionych wydarzeń. Aleksijewicz próbuje stworzyć reportaż ukazujący nowe spojrzenie na II Wojnę Światową. Odchodząc od skrupulatnych, drobiazgowych wypowiedzi mężczyzn, stara się uchwycić nietradycyjny obraz wydarzeń lat czterdziestych. Nową wizję - wolną od dokładnych dat, nazw szyków bojowych, nazwisk dowódców i innych szczegółów, które szybko wylatują z głowy. Dzięki osobistym historiom, opowiedzianym przez mniej lub bardziej zaangażowane uczestniczki wojny, Aleksijewicz pozwala czytelnikowi uzmysłowić sobie, że ta tragedia wydarzyła się naprawdę. Że wojna to nie tylko ordery, ciężkie karabiny i bohaterska śmierć. Wojna to też łzy, wszy i tęsknota za trywialnymi elementami kobiecego życia – pudrem i pantofelkami.

(dalszy ciąg mojej recenzji pod linkiem - http://stelciak.blogspot.com/2016/01/wojna-nie-ma-w-sobie-nic-z-kobiety-krew.html)

Ciężko oceniać tę konkretną książkę tegorocznej noblistki przyjmując zwyczajne kryteria charakterystyczne dla recenzji, ponieważ w tym wypadku przedmiotem oceny nie jest fikcyjna fabuła, ale zlepek dramatycznych historii napisanych przez życie. Wojna nie ma w sobie nic z kobiety – już na samym wstępie oznajmia Aleksijewicz. Frapujący tytuł niesie ze sobą kluczowe...