Sojusznik, który okazał się być większym zagrożeniem dla Faerunu, niż faerimmy wreszcie wpada sam we własne sidła. Pomrok, pomimo swoich knowań staje się celem sojuszu Cormyru, Sembii, Waterdeep oraz Dolin. Do sojuszu dochodzą co raz to nowi członkowie, ale Pomrok też zbiera popleczników.

Kiedy tajemnica cienistych krosien wychodzi na jaw, Malik pragnie wykorzystać ją do swoich celów. Cyrik będzie zadowolony, o ile Serafinowi kłamstw uda się dociągnąć sprawę do końca.

Galaeron wciąż toczy swoją walkę z cieniem, ale wreszcie dociera do niego, że kocha zarówno Valę, jak i leśną elfkę Takari. Zaczyna on odzyskiwać swoje elfickie uczucia i jest co raz bliżej rozwiązania wewnętrznego konfliktu.

Tymczasem Evereska wciąż się broni, choć już szczątkowo. Mythal jest zagrożony - czy uda mu się odzyskać pierwotną siłę?

W trzecim tomie uzyskujemy wiele odpowiedzi, ale też i dostajemy sporo nowych pytań. Wciąż nie wiem skąd autor wyczarował tyle beholderów i Illithidów na powierzchni (może są jakieś miasta i enklawy obojga nacji na powierzchni - nie wiem, ale zawsze żyłem w przekonaniu, opartym na literaturze, że jednak obie rasy preferują Podmrok...). Konflikt Galaerona nabiera rozmachu. Podoba mi się jak autor z tego wybrnął. Obawiałem się sytuacji "wszystko dobrze, możemy wracać do domu", lecz rozwiązanie zamiast być czarno-białe, jest jednak odcieniem szarości. Zakończenie wskazuje, że autor zostawił sobie otwartą furtkę i bardzo żałuję, że raczej się u nas nie doczekamy kontynuacji...

Sojusznik, który okazał się być większym zagrożeniem dla Faerunu, niż faerimmy wreszcie wpada sam we własne sidła. Pomrok, pomimo swoich knowań staje się celem sojuszu Cormyru, Sembii, Waterdeep oraz Dolin. Do sojuszu dochodzą co raz to nowi członkowie, ale Pomrok też zbiera popleczników.

Kiedy tajemnica cienistych krosien wychodzi na jaw, Malik pragnie wykorzystać ją do...

Po przeczytaniu tej książki czuję pewien niedosyt. Aż prosi się, by dalej kontynuować historię - nie wiem, co dalej z Pomrokiem, jak się ułożą losy bohaterów. Brakuje mi zakończenia, jest niedopowiedzenie, zakończenie otwarte - wszystko może się zdarzyć.

Po przeczytaniu tej książki czuję pewien niedosyt. Aż prosi się, by dalej kontynuować historię - nie wiem, co dalej z Pomrokiem, jak się ułożą losy bohaterów. Brakuje mi zakończenia, jest niedopowiedzenie, zakończenie otwarte - wszystko może się zdarzyć.