„Pieśń o Bernadetcie” to votum Franciszka Werfela za wybawienie z beznadziejnego położenia autora i jego żony w czasie II wojny światowej. Pisarz w czasie wojennej tułaczki trafił do Lourdes i tam poznał historię Bernadetty Soubirous i cudownych uzdrowień. Niezatarte wrażenie, jakie wywarły na nim opisy objawień i późniejszych cudów w połączeniu z jego ciężką sytuacją życiową, zaowocowały niezwykłą opowieścią o dziewczynce, której świadectwo stanowiło trudny orzech do zgryzienia dla przedstawicieli kościoła i całej społeczności Lourdes.

Pewnego zimowego dnia Bernadetta Soubirous, córka zubożałego młynarza, chorowita dziewczynka, w dodatku niezbyt rozgarnięta, podczas wyprawy po chrust, w grocie Massabielle spostrzega piękną panią. Jest to niezwykle skromny początek wydarzeń, które odmieniły oblicze miasteczka i kościoła katolickiego. Werfel relacjonuje ową historię z wielu punktów widzenia, kładąc największy nacisk na wszystkie wątpliwości i przeszkody, które piętrzyły się przed Bernadettą i jej Piękną Panią. Mała wizjonerka chciała tylko być jak najbliżej cudownego zjawiska, które stało się dla niej sensem życia. Próby, na które wystawiane było jej posłuszeństwo i pokora załamałby niejedną dorosłą osobę. Ona zaś nie zadawała pytań, nie zastanawiała się, wykonywała tylko polecenia Pięknej Pani. Jej wiara i ufność pociągnęły tłumy, przed którymi musiały skapitulować władze świeckie i kościelne.

Interesująca jest kreacja postaci Świętej Bernadetty. Niedożywiona dziewczynka jest anemiczna i tępa. A przynajmniej takie sprawia wrażenie, gdy oczami cielątka patrzy na rozmówcę i daje często impertynenckie w swej prostocie odpowiedzi na zadane pytania. I takiej nierozgarniętej pannicy, która ma problem z wyuczeniem się katechizmu i nie została jeszcze dopuszczona do I Komunii Świętej miałaby się ukazać Matka Boska? Toż to żart. Mała pewnie zmyśla, żeby być w centrum uwagi. Takie odczucia miała większość oświeconych obywateli Lourdes. Co ciekawe, Bernadetta nigdy nie mówiła, że ukazała się jej Matka Boska, konsekwentnie nazywa swą wizję Piękną Panią z Groty. Całe zamieszanie wokół niej nie robi na niej wrażenia, bo tylko Piękna Pani jest ważna.

„Pieśń o Bernadetcie” to wymagająca lektura. Napisana przez niekatolickiego autora nie ma ambicji misyjnych. Jest sfabularyzowaną relacją wydarzeń, którą autor wzbogacił o przemyślenia opisywanych postaci. Werfel nie zagłębia się w prawdy wiary, ale tworzy realny portret psychologiczny ludzi stojących wobec niewytłumaczalnych wydarzeń. Kwestie wiary nie wychodzą na pierwszy plan, choć przecież o nie rozbija się ta cała historia. Sama postać Bernadetty jest jaskrawą ilustracją ewangelicznych cytatów „ostatni będą pierwszymi” i „błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie”.

Dla osób wierzących lektura tej powieści będzie okazją do wielu przemyśleń. Agnostycy i ateiści również mogą po nią sięgnąć, bo element ludzki jest w „Pieśni o Bernadetcie” bardzo ciekawie przedstawiony.

„Pieśń o Bernadetcie” to votum Franciszka Werfela za wybawienie z beznadziejnego położenia autora i jego żony w czasie II wojny światowej. Pisarz w czasie wojennej tułaczki trafił do Lourdes i tam poznał historię Bernadetty Soubirous i cudownych uzdrowień. Niezatarte wrażenie, jakie wywarły na nim opisy objawień i późniejszych cudów w połączeniu z jego ciężką sytuacją...