Po lekturze „My, dzieci z dworca ZOO” i „Pamiętnika narkomanki” historia opowiedziana przez panią Onichimowską robi już niewielkie wrażenie na czytelniku. Niby jakoś tam oparta jest na prawdziwych wydarzeniach, ale z każdą stroną widać, że autorka sama uzależniona nie była, a swoje wiadomości czerpie z drugiej ręki.

Wszystko w tej książce było dla mnie takie płaskie, pozbawione emocji, niedopowiedziane. Żeby przeciwdziałać uzależnieniom trzeba wstrząsać, opisywać dokładnie, pokazywać palcem – patrz, jak zaczniesz brać to skończysz tak i tak. Spacer w mokrych ubraniach do domu i utrata portfela raczej nikogo nie przestraszy i nie zmusi do zastanowienia się, czy warto.
Postać Jacka była tak opisana, że nie byłam w stanie wykrzesać w stosunku do niego zbyt dużej ilości pozytywnych uczuć. Dzieciak z bogatego domu, który uważa, że życie go tak bardzo skrzywdziło, bo ojciec pije, a matka nie ma dla niego czasu. Błagam. Tyle dzieci żyje w biedzie przez alkoholizm rodziców i jakoś daje sobie radę w życiu, bez takiego finansowego zaplecza jak główny bohater. Wiedzą dobrze do czego prowadzi uzależnienie i z całą mocą walczą o lepsze życie. A on wpada w pułapkę narkotyków, mimo tego iż widzi dokładnie, co nałóg robi z jego ojcem. Nie zbyt dobrze świadczy to o jego inteligencji, o sile charakteru nie wspominając.
Ta książka to było dla mnie spore rozczarowanie i ponowna lektura po kilku latach nie zmieniła mojego zdania na jej temat.

Po lekturze „My, dzieci z dworca ZOO” i „Pamiętnika narkomanki” historia opowiedziana przez panią Onichimowską robi już niewielkie wrażenie na czytelniku. Niby jakoś tam oparta jest na prawdziwych wydarzeniach, ale z każdą stroną widać, że autorka sama uzależniona nie była, a swoje wiadomości czerpie z drugiej ręki.

Wszystko w tej książce było dla mnie takie płaskie,...