"Paskudna historia" Miniera dość długo musiała walczyć o moją uwagę. Kupiłam ją na Targach Książki w Krakowie w 2015 r. podczas spotkania z autorem. Znałam już jego twórczość z trylogii o komisarzu Martinie Servazie, wiedziałam, że jest bardzo dobrym pisarzem, a mimo to zwlekałam. Może chciałam do niej dojrzeć, może chciałam zostawić sobie coś dobrego na gorszy czas. Nie wiem, ale faktycznie ten gorszy czas nadszedł wczesną wiosną tego roku i w końcu sięgnęłam po nią. Cóż mogę powiedzieć, może tylko tyle (i aż tyle), że urzekła mnie, zawładnęła mną totalnie.
Początkowo czytana i dawkowana fragmentarycznie nagle pochłonęła mnie całkowicie i nie dała się już zbyć kilkoma zaledwie rozdziałami. Domagała się całkowitego oddania tylko jej, nie zgadzała się na chwilę wytchnienia. Krzyczała wręcz: czytaj, czytaj.
Cudowny styl. Z jednej strony poetycki , dojrzały, pełen mądrych, sentencyjnych słów, a z drugiej język przesiąknięty brudem, seksem, przemocą i furią. Już dawno nie miałam okazji czytać tak przemyślanej od początku do końca historii, logicznej, a jednocześnie intrygująco zagmatwanej. Minier, jesteś moim mistrzem.

"Paskudna historia" Miniera dość długo musiała walczyć o moją uwagę. Kupiłam ją na Targach Książki w Krakowie w 2015 r. podczas spotkania z autorem. Znałam już jego twórczość z trylogii o komisarzu Martinie Servazie, wiedziałam, że jest bardzo dobrym pisarzem, a mimo to zwlekałam. Może chciałam do niej dojrzeć, może chciałam zostawić sobie coś dobrego na gorszy czas. Nie...