Zawsze mam problem z oceną zbiorów opowiadań Stephena Kinga i jeszcze większy w przypadku oceny zbioru składającego się z czterech minipowieści. Cztery po północy to właściwie cztery różne książki i nie ma tu przesady. Przy odpowiednich chęciach każda mogłaby być osobną powieścią, na szczęście nie są i dzięki Bogu. Zacznę od tego, że zbiór jest ,,dziwny", niespójny i bardzo zróżnicowany. Zaczyna się od minipowieści Langoliery i jest to najlepszy tekst ze wszystkich. W czasie nocnego lotu do Bostonu znika większa część pasażerów i załoga. Brzmi świetnie i tak jest niemal przez połowę historii. King zbudował genialny klimat i świetnie wykorzystał do tego samolot. Strona w którą idzie historia jest bardzo zaskakujący, każda strona zaskakuje coraz bardziej nikt, kto pierwszy raz czyta tą minipowieść nie będzie w stanie przewidzieć co stoi za koszmarem bohaterów. Niezwykle oryginalna i wymyślna historia. Szkoda, że kolejne nie dotrzymują jej kroku i właściwie każdy kolejny tekst jest gorszy. Druga historia o pisarzu popadającym w obłęd, jeszcze daje radę, lecz dwa kolejne to już jakieś nieporozumienie i równie dobrze można je sobie darować. W Cztery po północy daniem głównym jest pierwsza historia, po której zdecydowanie nie jesteśmy w stanie już nic przełknąć. Gdyby było ciut dłuższe, to mielibyśmy najbardziej zakręconą książkę Kinga. Tak najlepiej potraktować ten zbiór jako cztery różne historie po które najlepiej sięgać w długim odstępie czasu, zwłaszcza gdy trzy ostatnie tak bardzo odstają od genialnych Langolierów.

Zawsze mam problem z oceną zbiorów opowiadań Stephena Kinga i jeszcze większy w przypadku oceny zbioru składającego się z czterech minipowieści. Cztery po północy to właściwie cztery różne książki i nie ma tu przesady. Przy odpowiednich chęciach każda mogłaby być osobną powieścią, na szczęście nie są i dzięki Bogu. Zacznę od tego, że zbiór jest ,,dziwny", niespójny i...