Cztery po północy

"Cztery po północy" to zbiór 4 minipowieści grozy Stephena Kinga. Każda z nich jest poprzedzona wstępem autora, w którym opowiada skąd wziął inspirację do ich napisania. Uwielbiam dowiadywać się o takich smaczkach. Sprawia to, że jeszcze lepiej zagłębia mi się w lekturę. Każda z opowieści ma około 200 stron, więc jest to naprawdę kawał literatury.

Jak to bywa ze zbiorami opowiadań, nigdy wszystkie nie są równe poziomem i w tym przypadku też tak jest. Pierwsza opowieść o tytule "Langoliery" jest zdecydowanie moją ulubioną i gdybyście mieli sięgnąć po tę książkę tylko ze względu na nią, to naprawdę warto! Jej akcja dzieje się w samolocie. 11 pasażerów budzi się ze snu i odkrywa, że zniknęła reszta pasażerów i załoga, a samolot leci na autopilocie. Byłam totalnie zszokowana i zachwycona tym, w którą stronę poszła fabuła.

Druga i trzecia opowieść były ciut gorsze od pierwszej, ale również były bardzo dobre. Pierwsza z nich opowiadała o pisarzu oskarżonym o plagiat, którego był pewny, że nie popełnił, jednak obie ich książki były napisane lustrzanie podobnym językiem, a druga historia działa się w najbardziej przerażającej i mrocznej bibliotece, o jakiej kiedykolwiek słyszałam. Z ogromną przyjemnością czytałam te historie, mimo że zakończenia opowieści o pisarzu domyśliłam się trochę wcześniej.

Ostatnia opowieść podobała mi się najmniej, chociaż nadal nie była ona zła. Chłopak dostaje na swoje 15-ste urodziny aparat Polaroid, który robi w kółko to same zdjęcie, na którym widnieje groźny pies, chcący uwolnić się z aparatu. Ta historia była dla mnie za mało dynamiczna i dlatego troszkę mnie wynudziła i działa na niekorzyść tego zbioru, ale jakoś diametralnie znowu nie wpłynęła na moją ocenę, ponieważ pierwsze trzy historie spodobały mi się na tyle, że bardzo chciałabym do nich wrócić w przyszłości. I wam bardzo polecam sięgnięcie po ten zbiór. Jest mocno zróżnicowany tematycznie, więc każdy powinien wyciągnąć z niego coś dla siebie. Ja oceniam go na takie 7/10.
https://niezwykle-slowa.blogspot.com/2021/05/293-cztery-po-ponocy.html

"Cztery po północy" to zbiór 4 minipowieści grozy Stephena Kinga. Każda z nich jest poprzedzona wstępem autora, w którym opowiada skąd wziął inspirację do ich napisania. Uwielbiam dowiadywać się o takich smaczkach. Sprawia to, że jeszcze lepiej zagłębia mi się w lekturę. Każda z opowieści ma około 200 stron, więc jest to naprawdę kawał literatury.

Jak to bywa ze zbiorami...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W drugim tomie opowiadań „Czwarta po północy” znalazły się:

1. POLICJANT BIBLIOTECZNY

Sam Peebles, pracujący w nieruchomościach i ubezpieczeniach, ma w zastępstwie za kontuzjowanego akrobatę wygłosić mowę w Rotary Club na cyklicznym, piątkowym Wieczorze Mówcy. Aby nieco ulepszyć swoją przemowę, idzie do publicznej biblioteki wypożyczyć dwie książki, z których będzie czerpał inspirację. Biblioteka (jej wystrój) jak i sama bibliotekarka wydają mu się jakieś dziwne, mroczne, tym bardziej, że bibliotekarka ciągle przypomina mu, że te książki mają krótki termin wypożyczenia i po siedmiu dniach musi je oddać. I od tej chwili życie Sama zmienia się o 180 stopni. W jaki sposób? A w taki, że ciarki przechodzą po plecach. Ale tego dowiecie się już sami z lektury książki, najlepiej idąc do biblioteki wypożyczyć dwie książki – tom I i II „Czwartej po północy”. Tylko nie zapomnijcie oddać ich w terminie...

W tym opowiadaniu możemy odnaleźć typowy dla Kinga klimat stopniowo narastającej grozy. Opowieść poprowadzona ciekawie, napięcie narasta wolno aby w kulminacyjnym momencie wybuchnąć z całą mocą. I jest tu wszystko to, co najbardziej lubię u tego autora – dreszczyk emocji, groza, adrenalinka. A samo opowiadanie interesujące i wciągnęło mnie na maxa. Aczkolwiek teraz będę się bała iść do biblioteki...

2. POLAROIDOWY PIES
Akcja toczy się w znanym z innych powieści Kinga i kultowym już miasteczku Castle Rock. Piętnastoletni Kevin Delevan dostaje na urodziny aparat fotograficzny polaroid Sun 660. Ku zdumieniu wszystkich, okazuje się, że aparat za każdym razem robi to samo zdjęcie, na którym widnieje pies. Kevin szybko orientuje się, że nie jest to zwykła usterka tylko coś nadprzyrodzonego i mrocznego i chce zniszczyć ten aparat. Ale wcześniej udaje się z aparatem po poradę do miejscowej „złotej rączki”, wiekowego Popa Merilla, prowadzącego sklep z różnymi niezwykłościami i który orientuje się,że na takim aparacie można by zarobić sporo kasy, bo nie brakuje kolekcjonerów dziwnych i nawiedzonych przedmiotów. Pop niszczy podstawiony wcześniej, identyczny polaroid, a ten właściwy chowa do szuflady. Jak skończy się cała sprawa z aparatem i jaki ciąg zdarzeń wywoła? Przeczytajcie książkę, a wszystko stanie się jasne. Tylko lepiej nie róbcie żadnych fotek, szczególnie polaroidem...

O ile pierwszy tom opowiadań trochę mnie wymęczył i znudził, o tyle drugi tom pozytywnie mnie zaskoczył, bo opowiadania niebanalne, dobrze skonstruowane, fabuła interesująca i czytelnik zostaje wciągnięty w mrok zjawisk nadprzyrodzonych, jakie miały tam miejsce. Po lekturze tych opowiadań z pewną rezerwą będę szła do biblioteki i raczej nie sięgnę po polaroid aby zrobić fotki z wakacji. A to oznacza, że opowiadania były sugestywne i mocno podziałały na wyobraźnię. Jak za starych, dobrych czasów, gdy mistrz King prezentował najwyższą formę. Bo też i książki pochodzą właśnie z tamtego okresu.

W drugim tomie opowiadań „Czwarta po północy” znalazły się:

1. POLICJANT BIBLIOTECZNY

Sam Peebles, pracujący w nieruchomościach i ubezpieczeniach, ma w zastępstwie za kontuzjowanego akrobatę wygłosić mowę w Rotary Club na cyklicznym, piątkowym Wieczorze Mówcy. Aby nieco ulepszyć swoją przemowę, idzie do publicznej biblioteki wypożyczyć dwie książki, z których będzie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Do starych książek Stephena Kinga zawsze wracam z przyjemnością. Tym razem „odkurzyłam” pierwszy tom zbioru opowiadań, na które złożyły się:

1. LANGOLIERY

Lot samolotem, podczas którego niewidoma dziewczynka orientuje się, że nie ma obok niej lecącej z nią cioci. Chodząc po samolocie, zdaje sobie sprawę, że zniknęła większość pasażerów. Zaczyna krzyczeć i budzi nielicznych, pozostałych, którzy pozostali na pokładzie. Zniknęli nie tylko pasażerowie, ale również załoga samolotu, który leci teraz na autopilocie. Co się stało z ludźmi, którzy zniknęli? Na szczęście jednym z pasażerów jest pilot samolotów, który przedostaje się do kokpitu i próbuje zorientować w sytuacji oraz ją opanować. Wszystkie urządzenia są „głuche”, przez okno nie widać żadnych miejscowości tylko ciemność. Co tam się wydarzyło? Atak innej cywilizacji? Czy też może samolot wpadł w jakąś przestrzeń będącą w innej czasoprzestrzeni? Wszyscy pozostali na pokładzie zadają sobie te pytania i zaczynają panikować. Jak zakończy się ta historia i kim okażą się tytułowe langoliery? Przeczytajcie, a się dowiecie.

Opowiadanie jest przydługie, rozwleczone i niestety, dosyć nudne. Umęczyłam się przy nim okrutnie.

2. TAJEMNE OKNO, TEJEMNY OGRÓD

Pewnego dnia, pisarza Morta, który po rozwodzie z żoną mieszka samotnie w letnim domu nad jeziorem, odwiedza jakiś facet, który przedstawia się jako John Spluwa i posądza go o plagiat opowiadania. Od tego dnia, zaczyna nachodzić go coraz częściej. W dodatku w życiu Morta zaczynają mieć miejsce tragiczne wydarzenia, takie jak między innymi: zamordowanie jego kota czy doszczętne spłonięcie domu jego byłej żony, Amy, w który to domu były dowody na to, że to John jest pierwszym autorem opowiadania, a nie John Spluwa. Czy Johnowi uda się uwolnić od natręta i jego oskarżeń? O co w ogóle chodzi temu facetowi i czego chce od pisarza? Tego dowiecie się z książki.

To drugie opowiadanie o wiele lepiej mi się czytało, bo było ciekawsze od pierwszego, ale też bez efektu „wow”.

Trochę słabo wypadł w tych opowiadaniach Stephen King, szczególnie w porównaniu do innych jego dzieł. Można przeczytać, ale delikatnie rzec ujmując, to „szału nie ma”. Jak widać, nawet taki mistrz horroru jak King, miewa słabsze książki.

Do starych książek Stephena Kinga zawsze wracam z przyjemnością. Tym razem „odkurzyłam” pierwszy tom zbioru opowiadań, na które złożyły się:

1. LANGOLIERY

Lot samolotem, podczas którego niewidoma dziewczynka orientuje się, że nie ma obok niej lecącej z nią cioci. Chodząc po samolocie, zdaje sobie sprawę, że zniknęła większość pasażerów. Zaczyna krzyczeć i budzi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka przeczytana po raz kolejny po latach, wciąż jest czytelniczą ucztą.
Moja ulubiona część to "Langoliery". Znowu miałem dreszcze czytając. Pozostałe teksty również świetne lub co najmniej bardzo dobre.

Zdecydowanie polecam.

Książka przeczytana po raz kolejny po latach, wciąż jest czytelniczą ucztą.
Moja ulubiona część to "Langoliery". Znowu miałem dreszcze czytając. Pozostałe teksty również świetne lub co najmniej bardzo dobre.

Zdecydowanie polecam.

Pokaż mimo to

Chyba najnudniejsza książka Kinga, jaką w życiu czytałem.
Langoliery - opowiadanie momentami przeciągnięte, ale genialne!
Ukryte okno, ukryty ogród - nic specjalnego, ale zakończenie naprawdę świetne.
Biblioteczny policjant, Pies z aparatu - nie dość że nudne, to jeszcze mało interesujące. Początki jeszcze ciekawe, ale reszta nie warta uwagi.

Chyba najnudniejsza książka Kinga, jaką w życiu czytałem.
Langoliery - opowiadanie momentami przeciągnięte, ale genialne!
Ukryte okno, ukryty ogród - nic specjalnego, ale zakończenie naprawdę świetne.
Biblioteczny policjant, Pies z aparatu - nie dość że nudne, to jeszcze mało interesujące. Początki jeszcze ciekawe, ale reszta nie warta uwagi.

Pokaż mimo to

Czytanie tej książki ponownie było dla mnie jak spotkanie z dawno niewidzianym przyjacielem. Najbardziej przeze mnie lubiane opowiadanie Langoliery wciąż tak samo jak przed laty fascynuje, Policjant Biblioteczny budzi dreszcz grozy, Ukryte okno niepokoi. Polaroidowego psa (według mnie najsłabsze z opowiadań) pominę milczeniem..

Czytanie tej książki ponownie było dla mnie jak spotkanie z dawno niewidzianym przyjacielem. Najbardziej przeze mnie lubiane opowiadanie Langoliery wciąż tak samo jak przed laty fascynuje, Policjant Biblioteczny budzi dreszcz grozy, Ukryte okno niepokoi. Polaroidowego psa (według mnie najsłabsze z opowiadań) pominę milczeniem..

Pokaż mimo to

Kolejna (i ostatnia już na ten moment) książka Kinga zawierająca cztery dłuższe opowiadania, w których - jak to fajnie ujął wydawca - rzeczywistość przeplata się z surrealistycznym koszmarem, a czas zmienia kierunek. I rzeczywiście po zagłębieniu się w kolejne opowiadania można dostrzec ten wspólny ścisły mianownik odnoszący się do - w pewnym sensie - nagięcia czasu rzeczywistego i związanego z tym koszmaru. Każde opowiadanie tradycyjnie poprzedza wstęp, w którym autor pisze w jakich okolicznościach powstało dane opowiadanie i/lub co go zainspirowało do napisania. Można czytać je śmiało od razu, bo nie zawierają spoilerów.

Zbiór otwierają "Langoliery". Podczas jednego z rejsów samolotu znika nagle większość pasażerów. Pozostają nieliczni, którzy się budzą i dostrzegają, że nie tylko nie ma innych pasażerów, ale też wszystko dookoła wydaje się być inne. To opowiadanie to horror w połączeniu z science fiction, gdzie te sf to można właściwie sprowadzić to pomysłu bazującego na zasadzie Trójkąta Bermudzkiego czy wyspy Roanoke. Ludzie nagle znikają, nie wiadomo gdzie, jak, czemu i czy to odwracalne. Jak dla mnie trochę za długie i momentami zbyt nużące. Ale miało też dobre momenty, więc nie było źle.

Następnie było "Tajemnicze okno, tajemniczy ogród", z którym miałem już styczność wiele lat temu, kiedy to oglądałem ekranizację z Johnnym Deppem w roli głównej i nie byłem jeszcze świadomy, że to na podstawie tekstu Kinga. To kolejna w jego dorobku opowieść o pisarzu, samotności i szczypcie niesamowitości (jakiegoś takiego odkształcenia rzeczywistości, irracjonalności, też szaleństwa). Akcja się dzieje w znanym dobrze czytelnikom autora Derry i osobiście bardzo mi się podobało - jak zresztą każdy tekst mistrza dotyczący pisarza jako głównego bohatera (co nie jest regułą, po prostu tak się złożyło, że akurat wszystkie takie książki mi przypadły do gustu). Stręczycielstwo, stalking, szaleństwo, dickowkie zapytanie "ale czy to rzeczywistość jest, czy może jednak fikcja?". Przypadnie do gustu wielu z was.

"Policjant biblioteczny" to opowiadanie nieco w stylu "To" o jakiejś kobiecie potworze, która od lata opanowywała ludzi doprowadzając innych do najgorszego, co się może wydarzyć, i ta kilkakrotnie, bo ciągle powracała. To drugie opowiadanie, któremu też za wiele zarzucić nie mogę, bo to rasowy King, rzekłbym. Jest klimacik. Jest przerażające, nękające i powracające nieludzkie zło podszywające się pod człowieka. Jest dreszczyk emocji i ciekawe postaci. Fajne.

"Polaroidowy pies" to jak dla mnie najsłabszy ze wszystkich tekstów. Przedstawia historię chłopca, który na piętnaste urodziny dostał dziwny aparat. Dziwny, bo robi tylko ciągle to samo zdjęcie przedstawiające groźnego i agresywnego psa. Jak się potem okazuje chcącego się z tego zdjęcia (wtf?) wydostać. No i mam straszydło w postaci psa, ale też i nieco pzerażającego antybohatera. Mówimy się tutaj o pewnego rodzaju nawiedzeniu aparatu... No cóż. To chyba trochę abstrakcyjne zbyt mocno jak dla mnie (podobne odczucia miałem przy jednym z opowiadań mistrza, gdzie antybohaterem i stręczycielem głównego bohatera był palec...). Akcja dzieje się w Castle Rock, czyli drugim słynnym miejscu w książkach SK (jest szeryf Pangborn, wspomina się o Cujo itp.), i jest pewnego rodzaju prologiem do "Sklepiku z Marzeniami", czyli kolejnej powieści dziejącej się w tym mieście.

Ogólnie rzecz biorąc taki ciężki do jednoznacznej oceny zbiór, bo połowa się podobała bardzo, zaś druga niekoniecznie, ale z jakimiś tam kilkoma dobrymi momentami. Na pewno jednak wszystkie są dość specyficzne i cząstkowo zostaną mi w głowie na długo. Myślę, że książka odpowiednia na początek przygody ze Stephenem Kingiem, jeśli chce się poznać próbkę jego przerażających możliwości. ;)

https://swiat-bibliofila.blogspot.com/2021/02/4-po-ponocy-stephen-king-opinia.html

Kolejna (i ostatnia już na ten moment) książka Kinga zawierająca cztery dłuższe opowiadania, w których - jak to fajnie ujął wydawca - rzeczywistość przeplata się z surrealistycznym koszmarem, a czas zmienia kierunek. I rzeczywiście po zagłębieniu się w kolejne opowiadania można dostrzec ten wspólny ścisły mianownik odnoszący się do - w pewnym sensie - nagięcia czasu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Langoliery - 8/10
Tajemnicze okno... - 7/10
Policjant Biblioteczny - 9,5/10
Polaroidowy pies - 9/10

Jednym słowem rewelacja.
Plany na przyszłość - przeczytać ponownie.

Langoliery - 8/10
Tajemnicze okno... - 7/10
Policjant Biblioteczny - 9,5/10
Polaroidowy pies - 9/10

Jednym słowem rewelacja.
Plany na przyszłość - przeczytać ponownie.

Pokaż mimo to

Pierwsza nowela - bardzo dobra. Druga nienajgorsza, niestety ma słabe zakończenie, dość nieKingowskie, lepiej wyszło to w adaptacji. Trzecia jest po prostu ciekawa, choć chwilami zawiewa Mastertonem. Czwarta z kolei nie jest taka klimatyczna, ale nawiązuje do innej książki autora; nie będąc szczególnie oryginalna czy emocjonująca, da się jednak przeczytać bez większych narzekań. Langoliery - 9/10. Tajemnicze okno, tajemniczy ogród - 7/10. Policjant biblioteczny - 6/10. Celuloidowy pies - 7/10. Średnia - naciągane 8/10.

Pierwsza nowela - bardzo dobra. Druga nienajgorsza, niestety ma słabe zakończenie, dość nieKingowskie, lepiej wyszło to w adaptacji. Trzecia jest po prostu ciekawa, choć chwilami zawiewa Mastertonem. Czwarta z kolei nie jest taka klimatyczna, ale nawiązuje do innej książki autora; nie będąc szczególnie oryginalna czy emocjonująca, da się jednak przeczytać bez większych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mój ranKING nowel:
Ukryte okno, ukryty ogród 9/10
Biblioteczny policjant 8/10
Pies z aparatu 7/10
Langoliery 6/10

Dobry zbiór, a jeśli ktoś nie czyta namiętnie Kinga jak ja to bardziej polecam nowele z 'Czterech pór roku'.

Mój ranKING nowel:
Ukryte okno, ukryty ogród 9/10
Biblioteczny policjant 8/10
Pies z aparatu 7/10
Langoliery 6/10

Dobry zbiór, a jeśli ktoś nie czyta namiętnie Kinga jak ja to bardziej polecam nowele z 'Czterech pór roku'.

Pokaż mimo to