Cztery po północy

Kolejny zbiór czterech dłuższych opowiadań i znowu mamy zestaw trzech bardzo dobrych i jedno słabsze. King jak zawsze bawi się tematyką i konwencją.

Kolejny zbiór czterech dłuższych opowiadań i znowu mamy zestaw trzech bardzo dobrych i jedno słabsze. King jak zawsze bawi się tematyką i konwencją.

Pokaż mimo to

tylko Langoliery

tylko Langoliery

Pokaż mimo to

Od dłuższego czasu próbuję się przekonać do Kinga. Tym razem padło na cztery opowiadania.
„Langoliery”,
do bólu przewidywalne „Tajemnicze okno, tajemniczy ogród”,
najlepsze z całej czwórki „Policjant Biblioteczny”
oraz „Polaroidowy pies”
Wszystkie opowiadania są naznaczone takim samym mankamentem jak wszystkie inne powieści pisarza - zawierają mnóstwo opisów i nieuzasadnionych "wycieczek". King jest być może dobrym pisarzem scenariuszy filmowych, gdzie potrzeba opisu setek detali, lecz jako autor opowiadań jest bardzo średni. Owszem ten zbiór jest całkiem przyzwoity i być może autor powinien skupić się tylko na takich miniopowiadaniach a nie na cegłach w których połowa to zbędne, nudne opisy. Mimo wszystko kolejna pozycja Kinga mocno spada na liście "do przeczytania". Jeszcze nie jest to półka "nigdy więcej" ale jednak mam już dosyć tego przereklamowanego autora i jest mnóstwo ciekawszych pozycji na mojej półce "do przeczytania".

Od dłuższego czasu próbuję się przekonać do Kinga. Tym razem padło na cztery opowiadania.
„Langoliery”,
do bólu przewidywalne „Tajemnicze okno, tajemniczy ogród”,
najlepsze z całej czwórki „Policjant Biblioteczny”
oraz „Polaroidowy pies”
Wszystkie opowiadania są naznaczone takim samym mankamentem jak wszystkie inne powieści pisarza - zawierają mnóstwo opisów i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Langoliery”,, w wolnym tłumaczeniu, pożeracze czasu, to potworne istoty mające za zadanie polowanie na leniwe dzieci marnujące czas. Czają się wszędzie, za każdym drzewem i krzewem , w każdym cieniu ,tuż za horyzontem. Śmierć zadana przez Langoliery jest straszliwa. Te małe istoty, żyją w szafach, kanałach i innych ciemnych miejscach. To sierść, zęby i szybkie nóżki. Są ich tysiące. Samolot wraz z dziesięcioma ocalałymi pasażerami trafia w rozdarcie w materii czasu. Czas uciekać przed tymi małymi potworami, bo nas pożrą…… Bardzo dobre opowiadanie tak jak dobra jest koncepcja czasoprzestrzeni Kinga. Super.
………………………….
„Tajemnicze okno, tajemniczy ogród”, to bardzo dobry tekst o pisarzu, który został posądzony o kradzież opowiadania . Jest nękany przez domniemanego autora i musi mu udowodnić, że się myli. Świetne zakończenie.
……………………………
„Biblioteczny Policjant” to typowy dla tego autora horror. Dobry, chociaż wolę pozostałe opowiadania ze względu na lepsze pomysły i lepszą realizację koncepcji ,tu i teraz i tam gdzie czai się zło. Pozostało opowiadanie „Polaroidowy pies”, słabsze, o aparacie, którego nie chciałbyś mieć.
…………………………
Zbiór polecam. Zapewnia dobrą rozrywkę dzięki różnorodności treści, pomysłów na zmiany w czasie i przestrzeni oraz strachów różnorodnych. Tych prawdziwych i wymyślonych. Tych rzeczywistych i urojonych.

„Langoliery”,, w wolnym tłumaczeniu, pożeracze czasu, to potworne istoty mające za zadanie polowanie na leniwe dzieci marnujące czas. Czają się wszędzie, za każdym drzewem i krzewem , w każdym cieniu ,tuż za horyzontem. Śmierć zadana przez Langoliery jest straszliwa. Te małe istoty, żyją w szafach, kanałach i innych ciemnych miejscach. To sierść, zęby i szybkie nóżki. Są...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Podpadnę wszystkim fanom Kinga, zlinczują mnie jego miłośnicy, życzyć śmierci będą zakochani w jego twórczości zapaleńcy. Bo fakt, jakim prawem oceniać na słabe może taki nikt jak ja, w porównaniu z takim mistrzem?

Kochani, uwielbiam sci-fi. Kocham fantastykę i moja wyobraźnia jest bogata, ale surrealizm Kinga w tym tomie jest dla mnie zbyt duży. Myślę, że gdybym była młodsza, bardziej bym wchłonęła w fabułę. Uwielbiam, kocham, szczerze oddaję się jego opowiadaniu "Ciało", mimo że minęło parę lat od przeczytania tego dzieła, to nadal mam je w sercu. A ekranizacja tego opowiadania jest MISTRZOWSKA. No ale tu...te longoliery... :(

Wierzę, że gdzieś kiedyś jeszcze jakiś tytuł Kinga mnie pochłonie, lecz ten tytuł idzie w zapomnienie :(

Podpadnę wszystkim fanom Kinga, zlinczują mnie jego miłośnicy, życzyć śmierci będą zakochani w jego twórczości zapaleńcy. Bo fakt, jakim prawem oceniać na słabe może taki nikt jak ja, w porównaniu z takim mistrzem?

Kochani, uwielbiam sci-fi. Kocham fantastykę i moja wyobraźnia jest bogata, ale surrealizm Kinga w tym tomie jest dla mnie zbyt duży. Myślę, że gdybym była...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To mój ulubiony zbiór opowiadań Kinga. Szczególnie pierwsze z nich zapadło mi mocno w pamięć.

To mój ulubiony zbiór opowiadań Kinga. Szczególnie pierwsze z nich zapadło mi mocno w pamięć.

Pokaż mimo to

Dobre.

Dobre.

Pokaż mimo to

Nie tak dobre jak "Cztery pory roku" ale jak najbardziej godne polecenia. Każde z czterech opowiadań jest na tyle obszerne, że spokojnie mogłoby być wydane jako osobna książka.
Najlepsze opowiadanie moim zdaniem - "Biblioteczny policjant". Aczkolwiek wydaje mi się, że można było z niego wycisnąć jeszcze więcej.

Nie tak dobre jak "Cztery pory roku" ale jak najbardziej godne polecenia. Każde z czterech opowiadań jest na tyle obszerne, że spokojnie mogłoby być wydane jako osobna książka.
Najlepsze opowiadanie moim zdaniem - "Biblioteczny policjant". Aczkolwiek wydaje mi się, że można było z niego wycisnąć jeszcze więcej.

Pokaż mimo to

To jeden z najbardziej udanych zbiorów mistrza z 1990r. W drugiej części znajdują się kolejne dwie minipoowieści: „Biblioteczny policjant” (228 str.) i „Pies z aparatu” (191 str.), w wydaniu z serii Kolekcji Mistrza Grozy z 2018r. Tom 45, przełożone przez D. Górską i A. Szulca.

Pierwsza historia „Biblioteczny policjant” to przerażająca, przeokropna i straszna opowieść grozy, poruszająca treści, o których nie chce się ani czytać ani wiedzieć, m.in. traktuje o uzależnieniu i pedofilii. Jest tak makabryczna, miejscami aż paraliżująca, że pragniemy aby jak najszybciej się skończyła, ale czytamy dalej w napięciu, mając nadzieję na szczęśliwe zakończenie. Nowela bardzo metaforyczna, a BIBLIOTECZNY POLICJANT to…, no cóż dla każdego to inne STRASZYDŁO. „Stwór” schowany i celowo zapomniany w najdalszych zakamarkach naszego mózgu, świadomie wypierany. Nie chcemy aby wrócił, gdyż … „(…) Nie mogę żyć w takim strachu. Jeśli to dłużej potrwa, odkręcę gaz. Włożę głowę do piecyka i okręcę gaz. Nie dlatego, że się go boję... tego człowieka czy stwora. Chodzi o to, co czuje umysł, jak wrzeszczy, kiedy wszystko, w co wierzył, zaczyna się sypać”. Jest to jedna z opowieści Kinga, w której autor sprawdza naszą wytrzymałość na demoniczne sceny i opisy zdarzeń, a po przeczytaniu jego kilkudziesięciu książek wiem co piszę. Ocena historii 10/10.

Druga historia „Pies z aparatu” to najsłabsza opowieść z całego zbioru, którą oceniam na 6 pkt. Fabuła rodem z science fiction, dość nudnawa, nie wzbudzająca ani większego zainteresowania, ani strachu. Myślę, ze zepsuła troszkę wartość całego zbioru. Opowiada o aparacie typu Polaroid Sun 660, który robi nierealistyczne zdjęcia stwora-PSA, który chce się z niego wydostać, bez względu kto i gdzie naciska migawkę aparatu. Czy mu się to udało?.... Autor nie kończy definitywnie tej historii. Akcja, która wolno się tu toczy, wręcz „wybucha” na ostatnich stronach. Jak to w zwyczaju ma mistrz King, w każdej napisanej przez siebie historii zmusza nas do refleksji. Tym razem przypomina czytelnikowi czym może się skończyć pycha i chciwość.

Powieść „Cztery po północy” część 2 to książka przeznaczona dla osób o mocnych nerwach i fanów horrorów. Gorąco polecam!

To jeden z najbardziej udanych zbiorów mistrza z 1990r. W drugiej części znajdują się kolejne dwie minipoowieści: „Biblioteczny policjant” (228 str.) i „Pies z aparatu” (191 str.), w wydaniu z serii Kolekcji Mistrza Grozy z 2018r. Tom 45, przełożone przez D. Górską i A. Szulca.

Pierwsza historia „Biblioteczny policjant” to przerażająca, przeokropna i straszna opowieść...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jeden z najbardziej udanych zbiorów mistrza z 1990r. W części pierwszej znajdują się dwie minipoowieści: „Langoliery” (266 str.) i „Ukryte okno, ukryty ogród” (151 str.).

Pierwsza historia „Langoliery” opowiada o niefortunnym locie nr 29, podczas którego następuje metafizyczne zjawisko - samolot wlatuje do innego wymiaru czasoprzestrzeni. Z dwustu pasażerów przeżywa tylko jedenastu. Ocalali pasażerowie próbują odnaleźć się w nowej sytuacji i szukają rozwiązania, by powrócić do dawnego życia. Oczywiście jak zawsze w takiej historii pojawia się niezrównoważony człowiek, który sieje strach i panikę, wzbudzając tak wielki niesmak, że ma się ochotę „wejść do książki” i go UNICESTWIĆ. Do tego wszystkiego polują na nich LANGOLIERY, które są coraz bliżej i bliżej… „Langoliery” to historia przeokropna, przerażająca i nie chodzi tu o straszydła, duchy, czy inne potworności. Opowiadanie jest połączeniem s-f i horroru, a wyobraźnia mistrza Kinga NIE ZNA GRANIC. Aura tajemnicy trzyma czytelnika w napięciu i utrzymuje ciekawość od pierwszych do ostatnich zdań. Autor z niezwykłym realizmem opisuje ludzkie emocje i relacje z drugim człowiekiem w sytuacjach, które trudno uznać za normalne, „serwując” przy tym czytelnikowi przerażające wizje przyszłości.

Druga historia „Ukryte okno, ukryty ogród” to klasyczny thriller opowiadający o trudach codziennego życia znanego pisarza, który nie może do siebie dojść po zakończonym rozwodzie. Mieszkając samotnie nad jeziorem Tashmore, zmaga się ze swoimi „straszydłami”, a sytuację pogarsza tajemniczy mężczyzna, który nagle pojawia się w jego życiu i oskarża go o plagiat. Nęka pisarza, szantażuje go, straszy oraz daje mu CZAS na wyjaśnienie tej sprawy. Bojąc się konsekwencji zapowiadanych przez niego czynów, pisarz zaczyna się irracjonalnie zachowywać, co jest początkiem jego końca…... To kolejne opowiadanie gdzie fikcja miesza się z rzeczywistością, a czytelnik brnąc przez treść nie jest w stanie się połapać, co jest prawdziwe, a co tworem wyobraźni bohatera... Film "Sekretne okno" z Johnny Deppem oparty na kanwie opowiadania, w reżyserii Davida Koeppa z 2004r., dobrze oddaje jego klimat.

Spoiwem łączącym dwie różne gatunkowo minipowieści, zawarte w ZBIORZE to UPŁYWAJĄCY CZAS. Jak zwykle książka napisana po mistrzowsku pod każdym względem tj. stylu, języka, narracji, studium postaci, ciągłości wątków i wydarzeń oraz trzymającej w napięciu GROZY w pierwszym opowiadaniu i NAPIĘCIA w drugim. Gorąco POLECAM!!!

To jeden z najbardziej udanych zbiorów mistrza z 1990r. W części pierwszej znajdują się dwie minipoowieści: „Langoliery” (266 str.) i „Ukryte okno, ukryty ogród” (151 str.).

Pierwsza historia „Langoliery” opowiada o niefortunnym locie nr 29, podczas którego następuje metafizyczne zjawisko - samolot wlatuje do innego wymiaru czasoprzestrzeni. Z dwustu pasażerów przeżywa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to