Magonia to książka, po której nie spodziewałam się aż tak ogromnej dawki fantastyki. Początkowo, kiedy Ava znajdowała się jeszcze w spokojnym świecie ludzkim, wszystko było w porządku - bardzo zainteresowała mnie jej osoba. Jason swoją drogą też mnie ciekawił - młody wynalazca, mądry, inteligenty, jednym słowem prawie ideał (szkoda, że leniwy). Niekiedy nie rozumiałam sytuacji między nimi, ale było dla mnie jasne, że coś do siebie czują. Jednak kiedy Aza zaczęła słyszeć dziwne odgłosy z nieba, pojawili się ptakoludzie i inne dziwne stwory, nie wiedziałam, co o tym myśleć. Takie głupoty, serio? Serio? Jeszcze te ich nazwy... Jakby nie można było wymyślić czegoś lepszego. Odczułam trochę zawód, bo spodziewałam się czegoś mega, a dostałam ptaszki w płucach wlatujące przez drzwi w klatce piersiowej niebieskich istot, które swoją drogą nieco nawiązywały do filmu "Avatar"... Ogólnie sama nie wiem, co mam myśleć o tej książce. Jej plusem jest z pewnością to, że nie jest urwana w połowie wątku i ma jakieś zakończenie (właściwie to mocno się zdziwiłam, kiedy odkryłam, że ma drugą część). Podsumowując "Magonia" to bardzo przeciętna książka, która ma w sobie za dużo z fantastyki, a za mało z realizmu. Może spodoba się młodszym czytelnikom w wieku 13-14 lat. Zdecydowanie magoński świat to fantastyka na niższym poziomie...

Magonia to książka, po której nie spodziewałam się aż tak ogromnej dawki fantastyki. Początkowo, kiedy Ava znajdowała się jeszcze w spokojnym świecie ludzkim, wszystko było w porządku - bardzo zainteresowała mnie jej osoba. Jason swoją drogą też mnie ciekawił - młody wynalazca, mądry, inteligenty, jednym słowem prawie ideał (szkoda, że leniwy). Niekiedy nie rozumiałam...