"Ufaj sercu,
nawet gdy morza ogarnie płomień
( kieruj się miłością,
choćby gwiazdy ruszyły w przeciwną stronę)"*


Całe życie niespełna szesnastoletniej Azy Ray Boyle to szpitale. Od dzieciństwa cierpi na nieuleczalną, tajemniczą i rzadką chorobę płuc - tak rzadką, że nazwano ją od imienia dziewczyny: Azaray. W tej nieustannej wędrówce od jednego do drugiego szpitala (po tych wszystkich tomografach, rentgenach, USG i innych z których nic w sumie nie wynika); od wszystkich eksperymentalnych lekach, zbyt częstych utrat przytomności, ignorowania bólu i prób złapania jednego oddechu za drugim, prawdziwym ratunkiem dla nastolatki jest jej wybujała wyobraźnia, potężna dawka sarkazmu, a w szczególności Jason Kerwin: bratnia dusza i najbliższy przyjaciel Azy Ray.

Gdy pewnego dnia dziewczyna zauważa wysoko na niebie wspaniały statek, wszyscy - rodzina i lekarze - zgodnie stwierdzają, że to jedynie uboczny skutek zażywanych przez nią eksperymentalnych leków. I choć Aza Ray sama ostatecznie przyznaje że musiała to być jedynie halucynacja, nie może się oprzeć wrażeniu, że już gdzieś widziała ten statek - zupełnie tak jakby już go gdzieś widziała. Jakby kiedyś o nim śniła.

Dziewczyna mimo wszystko stara się zbagatelizować te halucynacje, jednak następstwa tego wydarzenia nie da się już zignorować: bowiem w płucu Azy Ray wyrasta ptasie pióro.


W chwili, gdy nikt ani na chwilę nie uwierzył w historię o podniebnym okrętowcu, Jason jako jedyny nie wzrusza ramionami na tą rewelacje i opowiada Azie Ray o Magonii - mitologicznym podniebnym królestwie, gdzie według francuskich podań i legend sięgających IX wieku twórcy burz i magowie pogody wskrzeszają wichury oraz kradną ziemskie plony, a podniebni piraci płyną wysoko ponad chmurami na swoich wspaniałych okrętach.


"(...) próbuje nie rozpaść się na kawałki po tych wszystkich tygodniach uporczywego trzymania się w garści."



Aza Ray powoli nabiera przekonania, że traci rozum. Najpierw zaczyna widzieć na niebie pływające statki, w jej płucu wyrosło prawdziwe ptasie pióro i tylko ona słyszy wzywające ją po imieniu głosy, a na dodatek z opowieści Jasona która brzmiała jak fantastyczna baśń, zaczyna wierzyć że Magonia jest czymś więcej niż mitologicznym królestwem.

Aż nagle dzieje się rzecz której obawiali się wszyscy, a jednocześnie była nieuchronna: Aza Ray umiera. Roztopiła się w powietrzu. Odeszła z naszego świata... aby znaleźć się w innym.
W Magonii.


"Czasem nawet śmierć nie kończy cierpienia"



"Magonia" to debiutancka powieść młodzieżowa z gatunku sciene fiction z elementami mitologicznymi amerykańskiej pisarki Marii Dahvany Headley. Nietuzinkowa, pełna alegorii i symboli, oryginalna i całkiem dobrze napisana, jednak nie pozbawiona wad. Te pierwsze kilka rozdziałów czytałam z dużym zainteresowaniem, jednak potem fabuła zaczęła mnie nużyć. Dodatkowo: główna bohaterka książki - wielka marzycielka i miłośniczka poezji e. e. cummingsa, Aza Ray Boyle - wykreowana jest na niesamowicie inteligentną i sarkastyczną. Drażniła mnie już na samym początku: infantylna, mało zabawna, irytująca, zarozumiała i jedynie w zamierzeniu autorki inteligentna.

Wprawdzie spodziewałam się czegoś znacznie lepszego, ale w sumie ta książka nie jest znowu aż tak zła. Pomimo nie najgorszego warsztatu i nietuzinkowego tematu, jest w gruncie rzeczy po prostu przeciętna. Możliwe że sięgnę po sequel "Magonii" pt. "Aerie", aczkolwiek bez większego entuzjazmu.

______________________________________________________
* e. e. cummings

"Ufaj sercu,
nawet gdy morza ogarnie płomień
( kieruj się miłością,
choćby gwiazdy ruszyły w przeciwną stronę)"*


Całe życie niespełna szesnastoletniej Azy Ray Boyle to szpitale. Od dzieciństwa cierpi na nieuleczalną, tajemniczą i rzadką chorobę płuc - tak rzadką, że nazwano ją od imienia dziewczyny: Azaray. W tej nieustannej wędrówce od jednego do drugiego szpitala (po...