Jedno autorce na pewno muszę przyznać- książka wciąga bezwarunkowo i nawet nie pyta o zdanie. Jeśli macie w planach jakieś ważne spotkanie, ale została Wam chwila czasu i postanowiliście sięgnąć przez moment do tej książki to... nie możecie zrobić nic gorszego. Nie dlatego, że nie warto. Warto i to bardzo, ale w takim wypadku spotkanie już możecie odwołać. Książka wciągnie Was bez dwóch zdań, zrobi to w tak bezczelny sposób, że zapomnicie o bożym świecie, a zanim się ockniecie, będziecie przewracać ze zdumieniem ostatnią stronę.
Moje pierwsze wrażenie skłoniło mnie to pogmerania w mojej czytelniczej pamięci, ponieważ coś nie dawało mi spokoju. Brnąc w historię coraz dalej w mojej głowie pobrzmiewała jedna myśl: "Ja już to gdzieś czytałam", a na pewno już coś podobnego. I bingo! Długo nie trzeba było się zastanawiać- "O krok za daleko". Oczywiście, książki różnią się od siebie, tokiem wydarzeń, akcją, losem bohaterów i przede wszystkim piórem autorek. Jednak nie da się zaprzeczyć, że niepodważalnie coś je łączy- zakazana miłość, uczucie przed którym początkowo się wzbraniają.
Mówi się, że książki nie należy oceniać po okładce. Mimo tego.. kto tak nie robi? Z ręką na sercu, muszę przyznać, że jest to dla mnie naprawdę ważny aspekt. Przyciągająca okładka to coś, co przyciąga potencjalnego czytelnika. Tego "Czy wspomniałam, że Cię kocham?" nie można odmówić- jest to jedna z tych powieści, która trafiła w ręce odpowiedniego grafika. Ba! Fenomenalnego grafika, który wykonał kawał dobrej roboty.
Przechodząc do tych mniej przyjemnych rzeczy, czegoś czego mi bez wątpienia brakowało, była wartka akcja, a właściwie w ogóle jej obecność. Tak, muszę niestety przyznać, że w tych 400 stronach spodziewałam się czegoś więcej. Przechodząc z rozdziału do rozdziału oczekiwałam jakieś wielkiego BUM!- czegoś co zwali mnie z nóg, sprawi, że będę musiała zbierać szczękę z podłogi. Niestety nic takiego się nie stało. Ze smutkiem stwierdziłam to, gdy dotarłam do samego epilogu. Oczywiście, nie mówię, że nic się w niej nie działo, jednak biegu wydarzeń można było domyślić się już od pierwszego rozdziału. Nie chcąc zdradzać Wam zakończenia, powiem jedno- według mnie było nieco naciągane.
Mimo tych kilku mankamentów, przygodę z powieścią uważam za udaną i na pewno nie uważam tego za czas stracony. Jest to lekka książka, która nadaje się na jesienny wieczór przy herbacie. Czyta się ją szybko i przyjemnie. Dlatego polecam ją komuś, kto szuka dobrej powieści "na jeden wieczór". Jednak pamiętajcie: OSTRZEGAŁAM- zarezerwujcie sobie czas tylko i wyłącznie na czytanie. Dla ciekawostki dorzucę, że doszukałam się idealnego opisu tej książki: jest to połączenie "O krok za daleko"+"Powód by oddychać"- typowa młodzieżówka, jednak w swojej typowości jest w niej coś wyjątkowego.

Jedno autorce na pewno muszę przyznać- książka wciąga bezwarunkowo i nawet nie pyta o zdanie. Jeśli macie w planach jakieś ważne spotkanie, ale została Wam chwila czasu i postanowiliście sięgnąć przez moment do tej książki to... nie możecie zrobić nic gorszego. Nie dlatego, że nie warto. Warto i to bardzo, ale w takim wypadku spotkanie już możecie odwołać. Książka wciągnie...