Bardzo dobry zbiór opowiadań. Wszystkie pochodzą z lat 90., wiec jest to „młody Dukaj”. Lektura ich nie wymaga wiec jeszcze tyle wysiłku co niektóre późniejsze publikacje, więc myślę ze zbiór nadaje się do zapoznania z twórczością Dukaja. Na zbiór składa się 8 opowiadań, a tematem przewodnim większości z nich (choć nie wszystkich) jest szeroko pojęta mistyka i religia.
Ruch Generała – mix fantasy (krasnoludy, magia, dżiny), steampunku (kolej żelazna, poziom rozwoju społecznego) i s-f (podróże kosmiczne, sposób przedstawienia magii). Dobra fabuła. Główny bohater – Żelazny Generał, budzący skojarzenie z tytułowym bohaterem Xavrasa Wyżryna. Na minus można zaliczyć jak na Dukaja mało rozbudowany świat.
IACTE – Indiański szaman-tropiciel z XVIII wieku „przeniesiony w przyszłość”, wampir i planeta spełniająca życzenia – brzmi banalnie i groteskowo? U Dukaja wcale nie. Mimo wszystko chyba najsłabsze opowiadanie w zbiorze. Nie jest samo sobie w złe, rzekłbym że bardzo nierówne, czasami trzyma poziom, momentami niestety nie.
Irrehaare – Ludzie zamknięci w grze MMO przyszłości na skutek awarii systemu. Niektórzy nazywają to opowiadanie polskim Matrixem. I niewątpliwie skojarzenia budzi (choć bardziej przypomina mi pewien motyw z mniej znanego serialu Caprica), przy czym Dukaj z tym pomysłem wyprzedził braci Wachowskich o kilka lat (Caprice tym bardziej). Opowiadanie napisane w wieku 19 lat i objawia pewną młodzieńczość pisarską.
Muchobójca – opowieść o tajemniczym facecie zwanym Muchobójcą wynajętym do „przeprowadzenia egzorcyzmów” przez pewną korporację na należącej do niej planecie. Świetny klimat i wykreowany świat, troszkę kuleje zakończenie. Mimo wszystko moje ulubione opowiadanie w zbiorze.
Ziemia Chrystusa – W przyszłości ludzkość odkrywa technologię umożliwiającą przenoszenie się w alternatywne rzeczywistości, gdzie historia potoczyła się innym torem (teoria multiwszechświatów). Porządne opowiadanie, fabularnie ma kilka luk, ale zmusza do refleksji.
Katedra – opowiadanie na podstawie którego powstał genialny, nominowany do Oskara obraz Bagińskiego pod tym samym tytułem. Opowiadanie od którego oczekiwałem najwięcej w tym zbiorze. I się zawiodłem. Nie jest samo w sobie złe, jest to porządne, niezłe opowiadanie, ale nie wybija się ponad poziom zbioru.
Medjugorje – Sporo osób uważa za najgorsze z opowiadań w zbiorze, głównie z powodu enigmatycznego zakończenia. Kilkoro ludzi wynajętych przez pewną korporację zostaje wysłana do Afryki w celu zarejestrowania objawienia obliczonego przez pewien algorytm. Jest to niezłe opowiadanie, zakończenie faktycznie jest dość ciężkie do interpretacji, do tego stopnia że sam Dukaj na swojej stronie umieścił wyjaśnienie. Jeżeli ktoś nie jest pewny czy zrozumiał o co chodzi może tam zajrzeć, choć należy pamiętać i być gotowym na to, ze może zepsuć sobie własna wizję wydarzeń (jak np. w moim przypadku).
In partibus infidelium – Tytułowe opowiadanie. Jest to kilka obrazów przedstawiających możliwy rozwój kościoła i jego doktryny przy spotkaniu z obcymi cywilizacjami. Zmusza do przemyśleń.

Bardzo dobry zbiór opowiadań. Wszystkie pochodzą z lat 90., wiec jest to „młody Dukaj”. Lektura ich nie wymaga wiec jeszcze tyle wysiłku co niektóre późniejsze publikacje, więc myślę ze zbiór nadaje się do zapoznania z twórczością Dukaja. Na zbiór składa się 8 opowiadań, a tematem przewodnim większości z nich (choć nie wszystkich) jest szeroko pojęta mistyka i religia.
Ruch...