http://ruderude-czyta.blogspot.com/2015/09/54-miedzy-swiatami-moje-zycie-i-niewola.html

Okładka jest prosta, mało charakterystyczna, mało specyficzna. Jak dla mnie zabrakło jej przekazu, zupełnie nie pasuje do szokujących i bardzo wyrazistych treści książki. Mam wrażenie, że komuś zabrakło na nią pomysłu, ale powiem, że oryginał miał jeszcze gorszy projekt okładki. Więc w gruncie rzeczy nie jest źle...

Iran i kraje Bliskiego Wschodu od zawsze napawały mnie niepokojem. Ludność tych krajów wydaje mi się być bardzo podejrzana w swoich czynach, a nawet w samym wyglądzie. Tak, mam do nich uprzedzenia rodzące się na podstawie stereotypów, że mogą być terrorystami i że kitrają gdzieś pod płaszczem bombę, żeby zaraz kogoś wysadzić. Oczywiście bez urazy dla kogokolwiek, ale tak mam i już. W żadnym z tych krajów nie byłam. Powiem więcej, ten kawałek ziemi będę omijać, ze względu na własne bezpieczeństwo i spokój ducha.

Wydarzenia przedstawione w książce opierają się na faktach, bezpośrednio odnosząc się do przeżyć autorki książki.
Roxana Saberi jest amerykańską dziennikarką perskiego pochodzenia, która w wieku dwudziestu pięciu lat zdecydowała się na zamieszkanie w Iranie. Kiedy w 2006 roku władze Irańskie odwołały jej przepustkę prasową, uniemożliwiając jednocześnie opuszczenie kraju, dziennikarka nie przejęła się tym. Iran stanowił dla niej miejsce, w którym czuła się nad wyraz dobrze, do którego ma sentyment (to kraj, z którego pochodzi jej ojciec), które napawało ją radością. Fascynacja tajemniczością kraju, w którym obecnie się znajdowała, stała się tak ogromna, że zdecydowała się rozpocząć pracę nad książką o życiu w Iranie, której zadaniem miało być dotarcie do obcokrajowców i przekonanie ich w sposób pośredni do lepszego postrzegania Iranu. Władzom irańskim zbieranie przez Roxanę różnorakich informacji o kraju nad wyraz przeszkadzało.
Autorka trafia do więzienia Evin w styczniu 2009 roku. Evin to miejsce,w którym przetrzymywano najsłynniejszych irańskich więźniów politycznych, znane z torturowania i wykonywania egzekucji na ludziach. Podczas pierwszego przesłuchania Saberi dowiedziała się, że od sześciu lat jest stale śledzona i podsłuchiwana. Jej jeszcze nie wydana książka stała się obiektem najgłębszej analizy, przez którą oskarżono ją o szpiegostwo na rzecz Ameryki.

"Serce zaczęło mi walić, w ustach poczułam suchość. Iran był drugim po Chinach państwem na świecie pod względem liczby wykonywanych egzekucji. Obrońcy praw człowieka twierdzili, że wiele z nich odbywało się na wniosek nieformalnego sądu lub w ogóle bez sądzenia."

Mimo że Saberi w czasie przesłuchań mówiła prawdę, agenci, którzy brali udział w jej przesłuchaniach nie wierzyli jej, niejednokrotnie grożąc, że jeżeli nie przyzna się do stawianych jej zarzutów, spędzi długie lata w Evin lub przypadkowo coś złego może stać się członkom jej rodziny.

Książka Saberi wywołała we mnie całą masę sprzecznych uczuć, przez które też było mi bardzo ciężko napisać tą recenzję. Tym najważniejszym uczuciem było przywiązanie do autorki, utożsamienie się z jej cierpieniem i niepokojem, przeżywanie każdego kolejnego przesłuchania z duszą na ramieniu, ale z drugiej strony zastanawiałam się czy książka nie ma demagogicznego charakteru, czy może nie taki miał być cel tej książki, żeby przedstawić Iran z tej złej strony? To było moje pierwsze spotkanie więzieniem Evin, wcześniej nie słyszałam o żadnych wydarzeniach mających miejsce na jego terenie, co jeszcze bardziej działa na mój niepokój i niepewność.
Z jednej strony książka wydaje się poruszać bardzo istotne kwestie, dodatkowo nagłaśniając i upubliczniając wydarzenia mające miejsce za murami Evin, ale z drugiej strony to tylko jedna strona medalu. Autorce jak najbardziej współczuję przeżyć, tym bardziej jeżeli były zbliżone do tych, które opisała w swojej książce. Jeżeli nie były one zbyt bliskie prawdy, samo trafienie za kraty wydaje się być wystarczającym powodem do załamania nerwowego i głębokiej depresji, czego Saberi nie doświadczyła (albo nie podzieliła się tym w tak wyraźny sposób z czytelnikami jej powieści).

Książka wydana jest w bardzo staranny sposób, typowy dla Wydawnictwa Sine Qua Non. Język, którym posługuje się autorka w powieści jest bardzo prosty, także nie napotkałam żadnych problemów w czasie czytania książki. Jednocześnie wydarzenia, które przekazuje Roxana rozwijają się w czasie, więc i tym razem złapałam się na coraz większej łapczywości w czytaniu (mam na myśli to, że chłonęłam tekst zapisany na stronach prawie z prędkością światła). Szkoda tylko, że często nie miałam czasu i sił na czytanie wracając do domu po pracy, co w znacznym stopniu wpłynęło na odwlekanie tej recenzji przez tak długi czas.

http://ruderude-czyta.blogspot.com/2015/09/54-miedzy-swiatami-moje-zycie-i-niewola.html

Okładka jest prosta, mało charakterystyczna, mało specyficzna. Jak dla mnie zabrakło jej przekazu, zupełnie nie pasuje do szokujących i bardzo wyrazistych treści książki. Mam wrażenie, że komuś zabrakło na nią pomysłu, ale powiem, że oryginał miał jeszcze gorszy projekt okładki. Więc w...