Przed przystąpieniem do lektury obawiałem się, że ta książka może okazać się jeszcze jedną powieścią z tezą, przebranym w formę literacką wykładem o zamierzonym ideologicznym celu, a tego nie lubię. I przyznać muszę, że moje obawy w znacznym stopniu się sprawdził. Krzyżowy ogień niczym mnie nie zaskoczył, nie sprawił, że wyszedłem z tej lektury odmieniony, jak przekonywał prof. Obirek. Mam raczej wrażenie, że zetknąłem się jeszcze raz z argumentami, które znam i które nie rzucają żadnego nowego światła na tę tematykę.

Tym, co szczególnie wzbudzało moją ciekawość przed rozpoczęciem czytania, miały być apologetyczne dyskusje, jakich pozwala domniemywać powieść, która „ rzuca wyzwanie popularnym intelektualnym argumentom za chrześcijaństwem i zachęca czytelnika by się nimi wsparł lub je odrzucił”. Owszem takie debaty stanowią znaczną część książki, ale nie znalazłem tu niczego co byłoby dla mnie nowością. Wszystko to już było. Ale głównym zarzutem jest nie brak oryginalności, ale mizerna dialektyka, na której wspierają się dyskutanci. Być może znajdą się osoby u początków drogi, którym to wystarczy do rozbudzenia pierwszych wątpliwości i podjęcia poszukiwań, kto wie, jest wielu młodych ludzi zmagających się z problemami światopoglądowymi.
„Krzyżowy ogień” jest powieścią ateistyczną mającą pokazać przełom( nie za szybki? nie poprzedzony wieloma wątpliwościami?) w postawie chrześcijanina, który pod wpływem racjonalnych elementów przekierowuje się na ateizm jedynie słuszny jak mająca monopol na prawdę objawiona religia. Najbardziej osłabiło mnie użycie do kontrapologetycznych celów życiorysu głównego bohatera, który jest nawróconym przestępcą z nizin społecznych. Chwyty fabularne, jakich ima się autor są tanie i melodramatyczne, jakby rodem z latynoskiej telenoweli. Oczywiście można równie dobrze napisać powieść, w której triumfuje przeciwna strona i dla wielu byłaby to pobudzająca duchowo pożywka. A ciekawsze debaty na temat Boga i religii są do znalezienia choćby na YT.

Jest jednak coś co nazwałbym blaskiem wśród cieni tej powieści. To postać Theny i jej doświadczenie, które także oddziela ją od tradycyjnej religii. Ta młoda kobieta uratowana w czasie trzęsienia ziemi przez japońskich mnichów przypomina co usłyszała od opata w buddyjskim klasztorze, który opowiada jej o podobnych wątpliwościach wśród wyznawców jego religii- Budda istnieje dla tych, którzy potrzebują żeby istniał, a nie istnieje dla tych, którzy jego istnienia nie potrzebują. Znam takich, którzy odrzucą i taką mądrość, ale doprawdy nie mam zamiaru nikogo przekonywać. Irytuje mnie jedynie ukazanie dychotomii ateizm/chrześcijaństwo jako nieuniknionego wyboru. Pamiętajmy, że istnieje trzecia droga. Wiele trzecich dróg. Takich choćby jak ta, którą wskazuje Athena Faber.

Przed przystąpieniem do lektury obawiałem się, że ta książka może okazać się jeszcze jedną powieścią z tezą, przebranym w formę literacką wykładem o zamierzonym ideologicznym celu, a tego nie lubię. I przyznać muszę, że moje obawy w znacznym stopniu się sprawdził. Krzyżowy ogień niczym mnie nie zaskoczył, nie sprawił, że wyszedłem z tej lektury odmieniony, jak przekonywał...