Trudno mi w przypadku tej książki uniknąć porównań z cyklem "Kwiat paproci". Decyduje o tym zarówno fakt, że w obu przypadkach mamy do czynienia z zielarką, która jest główną bohaterką powieści, wątkiem "trudnej" miłości między nią a jej dość dziwacznym wybrankiem, przeznaczeniem napawającym niepokojem oraz motywami słowiańskimi, którymi są nasycone. Porównanie tych elementów doprowadziło mnie do zdecydowanego opowiedzenia się po stronie książki Marty Krajewskiej, co nie znaczy, że uważam "Kwiat paproci" za serię złą czy niewartą przeczytania. Po prostu Marta Krajewska lepiej sprostała moim oczekiwaniom, wyobrażeniom i gustowi. Fajnie nie czytać o zielarce potykającej się przez własne nogi, nieodpowiedzialnej w kwestiach swoich czynów i szeptuszego zawodu, infantylnej w kwestiach miłości i bliskości z mężczyzną, a przez to tak bardzo irytującej... Fajnie spotkać bohaterkę, która jest jej zupełnym przeciwieństwem. Moją sympatię zdobył również DaWern, liczyłam także na inaczej poprowadzony wątek Yarela, którego polubiłam, ale zaskoczenie w powieściach mocno sobie cenię. Na wielki plus oceniam sposób, w jaki Krajewska nakreśliła pozostałych bohaterów książki, stwarzając postaci nieoczywiste oraz jak zobrazowała miejsce, w którym rozgrywa się akcja powieści - Wilcza Dolina przesiąknięta jest tym co słowiańskie, czuje się też zamknięcie mieszkańców w tej wiosce, ich strach przed tym, co nocą znajduje się poza jej granicami. Wszelkie obrzędy i rytuały oddane zostały w ciekawy, przystępny, bardzo naturalny sposób. Biorąc pod uwagę wszystko powyższe, mogę śmiało powiedzieć, że nabrałam wręcz wilczego apetytu na kolejną część!

Trudno mi w przypadku tej książki uniknąć porównań z cyklem "Kwiat paproci". Decyduje o tym zarówno fakt, że w obu przypadkach mamy do czynienia z zielarką, która jest główną bohaterką powieści, wątkiem "trudnej" miłości między nią a jej dość dziwacznym wybrankiem, przeznaczeniem napawającym niepokojem oraz motywami słowiańskimi, którymi są nasycone. Porównanie tych...