Tak jak zapowiadałam, od razu po skończonej lekturze "Chemii Śmierci" sięgnęłam po kontynuację cyklu przygód dra Davida Huntera. I muszę przyznać, że mam bardzo podobne odczucia jak po poprzedniczce.

Beckett uwiódł mnie umiejętnością, którą nie każdy pisarz może się poszczycić - wprost fenomenalnie tworzy atmosferę. Napięcie jest wyczuwalne już na początkowych kartach powieści i nie ustępuje ono aż do zakończenia śledztwa. A nawet jeszcze później. Bardzo umiejętnie szkicuje bohaterów - nawet ci drugoplanowi nie są miałcy i bez wyrazu. Ach, no i oczywiście kolejny duży plus idzie za opisy - niezmiernie realistyczne, co sprawia że wyobraźnia zaciekawionego czytelnika pracuje na pełnych obrotach.

Jednak znowu nie było wielkiego boom, jeśli chodzi o zakończenie. Połowicznie to rozgryzłam, ale pewnie duży w tym udział miał spojler, na który się natknęłam właśnie w tym miejscu! Ech, a tyle razy sobie mówiłam by nie czytać opinii innych przed skończeniem lektury i wyrobieniem sobie własnego zdania. Trochę, niestety, rzutowało mi to na odbiór całości, bo już byłam wyczulona na poczynania domniemanego podejrzanego. Ale nie było tak przewidywalnie - autor mnie poratował. I dobrze, bo po skończeniu muszę przyznać, że zabieram się z ochotą za trzecią część cyklu!

Tak jak zapowiadałam, od razu po skończonej lekturze "Chemii Śmierci" sięgnęłam po kontynuację cyklu przygód dra Davida Huntera. I muszę przyznać, że mam bardzo podobne odczucia jak po poprzedniczce.

Beckett uwiódł mnie umiejętnością, którą nie każdy pisarz może się poszczycić - wprost fenomenalnie tworzy atmosferę. Napięcie jest wyczuwalne już na początkowych kartach...