O tej książce ciężko pisać – trzeba ją przeczytać, by zrozumieć o czym mówię. Jenny Lawson sprawia, że podczas lektury śmiejemy się do rozpuku, ale raczej nie ze względu na faktyczną zabawność sytuacji, a raczej sposób opisu. Lekkie pióro to nie wszystko, ani nawet operowanie humorem, absurdem. Siłą tej książki jest jej autentyczność, to że wszystkie absurdalne reakcje, że wszystko, co jest w książce – jest również w głowie Autorki. Autorki mającej – delikatnie mówiąc – skłonności do fantazjowania i przesady. Przynajmniej w odniesieniu do błahostek, w trudnych sytuacjach zachowuje zadziwiająco zimną krew.

Książka moim zdaniem ma właściwości oczyszczające – należy przeczytać ją, dla zachowania higieny umysłu. Przypomina czym jest dystans i że nigdy go dość, pokazuje też że ze swoich słabości można uczynić siłę (albo napisać o nich bestseller, co też niewątpliwie się opłaca), że świat innych również wybrzusza się w dziwacznych miejscach, w których inni widzą tylko płaską powierzchnię. Jest to pokrzepiające, przynajmniej dla mnie było. Pokochałam Jenny Lawson szczerze i od pierwszej strony. Dlatego nie mogę napisać, że czasami jej opowieść mnie nudziła, a czasami nie udało się dopracować tekstu do perfekcji, okrawając go z tych wszystkich zbędnych słów i myśli, których podobno na papierze udaje się Jeny uniknąć. Po prostu nie mogę tego zrobić, ponieważ również to jest częścią tej historii. Ważną częścią.

Jenny Lawson posiada niezwykłą umiejętność, wynikającą jak sądzę z doświadczenia w blogowaniu – cały czas utrzymuje kontakt, zwraca się bezpośrednio, stawia konkretne pytania, albo rozważa jaka będzie nasza na jej słowa reakcja. Opowiada swoje życie, nie opisuje, ale właśnie opowiada i to każdemu czytelnikowi z osobna, dla każdego ta historia będzie na pewno inna i będzie mieć inne znaczenie. Inne fragmenty poruszą, inne zbudują więź… Ale to nastąpi! Wierzę, że obok takiej energii nie można przejść obojętnie, albo zbyć słowami, że dorosła kobieta, a problemy jak 15-latka. Autorce udaje się przemycić treści zmieniające sposób myślenia i za tym całym humorem, traumatycznymi opowieściami o martwych wiewiórkach, czy niedźwiedziach, etc. skryć wiele powagi i mądrości. Udaje jej się bez mówienia wprost tworzyć zaskakująco jasny przekaz (choć na pewno nie jest to przekaz jednoznaczny, dla każdego będzie troszkę inny), tłumaczyć swój świat, uczyć (choć dydaktycznego zacięcia tu nie znajdziecie) pokory, ale też radości życia.

O tej książce ciężko pisać – trzeba ją przeczytać, by zrozumieć o czym mówię. Jenny Lawson sprawia, że podczas lektury śmiejemy się do rozpuku, ale raczej nie ze względu na faktyczną zabawność sytuacji, a raczej sposób opisu. Lekkie pióro to nie wszystko, ani nawet operowanie humorem, absurdem. Siłą tej książki jest jej autentyczność, to że wszystkie absurdalne reakcje, że...