Mowa tutaj między innymi o tym, co już dobrze znamy z wojennej literatury – o nieprzygotowaniu na zabijanie, o pierwszym szoku, jakim jest pociągnięcie za spust i wydanie na kogoś wyroku śmierci, o wątpliwościach i obawach, jakie towarzyszą niemal każdemu żołnierzowi w każdej wojnie od zarania dziejów. Ale konflikt w Iraku opisany na kartach „Karbali” jest w pewien sposób unikatowy, bo stanowił zderzenie dwóch zupełnie różnych światów. Ujmując go w ten sposób, pod kątem kultury i socjologii, książka Piotra Głuchowskiego i Marcina Górki tłumaczy pośrednio, dlaczego ta interwencja, wbrew temu, co twierdzą niektórzy, nie była błędem.

A robi to, prezentując choćby siłę fanatyzmu sadrystów, przed którymi trzeba było bronić City Hall – ostatniego bastionu legalnej władzy. W naszym kręgu kulturowym pisze się długie traktaty o bezsensie wojny i umierania na czyjś rozkaz, tymczasem u ludzi takich jak rebelianci walczący w Karbali po prostu nie ma dyskusji – umierasz i tyle. Twoje życie nie ma przecież żadnej wartości, lepiej więc od razu oddać je w obronie słusznej sprawy. Przerażająca jest ta ich krwawa determinacja, chęć zrobienia z siebie za wszelką cenę mięsa armatniego, parcie do przodu niezależnie od zagrożeń. Brak instynktu samozachowawczego. Czy człowiek, nawet uzbrojony, w pewien sposób jednak osłabiony miłością własną i chęcią przeżycia ma jakieś szanse w starciu z istotą tak bezrefleksyjną, odważną odwagą straceńca, niczym zaprogramowaną na jeden cel?

[http://literackie-skarby.blogspot.com/2015/09/samotnosc-w-iraku-karbala-piotr.html]

Mowa tutaj między innymi o tym, co już dobrze znamy z wojennej literatury – o nieprzygotowaniu na zabijanie, o pierwszym szoku, jakim jest pociągnięcie za spust i wydanie na kogoś wyroku śmierci, o wątpliwościach i obawach, jakie towarzyszą niemal każdemu żołnierzowi w każdej wojnie od zarania dziejów. Ale konflikt w Iraku opisany na kartach „Karbali” jest w pewien sposób...