Ostrzegam przed moją chaotyczną i nie zwięzła opinią. Miłośnicy ładu i porządku - nie czytajcie tego. + Gruby spoiler

Hmm mogłabym powiedzieć, że pochłonęłam tą książkę całkowicie, ale to nieprawda.
To ona pochłonęła mnie. Kupiłam ją w Katowice Empik Silesia, gdy odwiedziła nas akurat pani CJ Daughterty, więc zdobyłam jej autograf i co prawda krótką, ale niezapomnianą rozmowę! Pisarka ma cudowny charakter, jest przemiła, cały czas się uśmiecha (zastanawiam się nawet czy zmywa uśmiech, gdy idzie spać ;).
Wracając do książki.
Taylor to kujonka z blond-szopą na głowie, a Sacha to mroczny przystojniak z cudowną nutą sarkazmu w głosie <3
Jak wspomina okładka "dzielą ich kilometry, łączy przeznaczenie" - to prawda. Taylor ma uczyć angielskiego Sachy przez internet - wcześniej się nigdy nie spotkali. Sacha jest nieśmiertelny do osiemnastki (w osiemnaste urodziny ma umrzeć) i jest trzynastym i ostatnim synem, którego czeka taki los. Spotkał go on, ponieważ w XVII wieku jego rodzina została przeklęta przez yyy wiedźmę? A Taylor jest trzynastą córką z rodu tej pani - co oznacza, że tylko ona ma szansę pomóc Sachy.
Jestem bardzo zdziwiona, że między nimi przez całą książkę zaszły tylko całusy w policzek, trzymanie ręki i obejmowanie na motorze (XD). No cóż, na więcej chemii trzeba jednak poczekać do kolejnych tomów...
Ubóstwiam takie klimaty jak w tej książce. Niektóre momenty - nawet bardzo - przypominały mi Mroczne Umysły. Bo Taylor potrafi panować nad 1) elektrycznością - jak żółta 2) nad umysłami - jak pomarańczowa 3) nad ogniem też raczej - jak czerwona i 4) myślę, że przedmioty również może przenosić za pomocą swojej mocy - jako niebieska.
Tylko u niej te wszystkie hmm epizody przejawiają się jako jedna moc. Ta nutką MU była wyczuwalna. Myślę, że znajdą się na pewno osoby, które będą osądzać Christi o "odgapianie" od Alexandry Bracken.
Ogółem książka jest świetna! No może trochę za szybko się skończyła ;)
Podobało mi się, że Taylor tak się zmieniła - pod względem charakteru zmieniła się bardziej tak w buntowniczkę. Zaczęła ubierać się na czarno, nosić krótkie spódniczki.
Cieszę się, że narracja nie była pierwszoosobowa, bo wtedy ta książka byłaby strasznie ograniczona a ja bym dostała zawału w którymś momencie. Ponieważ bardzo mnie denerwował poziom dedukcji naszej kochanej głównej bohaterki, której wszystko trzeba było tłumaczyć jak dziecku - oraz jej przesadna nieśmiałość i delikatność przez większą część książki. Np. jak Tom na nią krzyczał na początku bała się w ogóle cokolwiek mówić, jej "nieogar" jak wysadzała w powietrze różne rzeczy, a potem robiła niewinne spojrzenie mówiące "Ja to zrobiłam??". Ale jednak nadrobiła swoją mocą, gdy się np. wkurzyła na gangsterów i jednym rzuciła o drzewo, drugiego posłała na ulicę. Moment w którym prawie zabiła Toma.
Sacha za to jest boski! Dlaczego tacy istnieją tylko w książkach? ;*
Ale jednak najbardziej z tej książki polubiłam Louise i Aldricha - chociaż nie płakałam jak umierał, fakt, ale zrobiło mi się przykro, a to u mnie niezwykły przejaw dowodu, że jednak mam jakieś serce.
Myślę, że Louisa zginie... Ponieważ jest świetną postacią. Na pewno będzie jakaś niespodziewana śmierć, ale myślę że Louisa zginie w kolejnych częściach.
MATKO, A JEŚLI SACHA UMRZE W TĄ OSIEMNASTKĘ? :O
Hah, pewnie wam niszczę psychikę. Nie ma za co :3

Ostrzegam przed moją chaotyczną i nie zwięzła opinią. Miłośnicy ładu i porządku - nie czytajcie tego. + Gruby spoiler

Hmm mogłabym powiedzieć, że pochłonęłam tą książkę całkowicie, ale to nieprawda.
To ona pochłonęła mnie. Kupiłam ją w Katowice Empik Silesia, gdy odwiedziła nas akurat pani CJ Daughterty, więc zdobyłam jej autograf i co prawda krótką, ale niezapomnianą...