http://www.nieperfekcyjnie.pl/2016/04/plaga-samobojcow-suzanne-young.html

Każdy człowiek posiada wspomnienia - zarówno te pozytywne, do których mógłby wracać w nieskończoność, jak i te, o jakich chciałby jak najszybciej zapomnieć. Jednak co innego odrzucać pewne minione sytuacje, aby nie powracać myślami do złych chwil, a zupełnie co innego zostać ich pozbawionym na siłę...

Sloane to 17-latka, która z przerażeniem spogląda na to, co dzieje się wokół - wszyscy bliscy popełniają samobójstwa albo trafiają do ośrodka, gdzie zostają objęci Programem w wyniku, którego pozbawia się wspomnień. Wraz ze swoim ukochanym Jamesem pragnie zrobić wszystko, aby dorośli nie zauważyli zmian w zachowaniu, jednak obawy rodziców są na tyle poważne, że dziewczyna trafia do ośrodka.

Młodzi ludzie w ośrodku zostają poddani terapii oraz leczeniu farmakologicznego, aby wymazać z ich pamięci wspomnienia, które miałyby powodować myśli samobójcze. Po sześciotygodniowej kuracji młodzież ma możliwość spotykania się w Centrum Odnowy z rówieśnikami, żeby ponownie nauczyć się życia w społeczeństwie, jednak wszelkie kontakty są ściśle kontrolowane, zarówno przez kamery, jak i wszędobylskich agentów. Jednak nawet powrót do domu nie zawsze sprawia, że osoby po terapii zaczynają funkcjonować tak jak powinny, bo przecież... nie są już sobą, gdyż pozbawiono ich czegoś niezwykle cennego.

"Program kradnie nasze wspomnienia i wymazuje emocje, a kiedy wychodzimy z ośrodka, przypominamy maszyny opuszczające linię produkcyjną. Jakbyśmy nigdy wcześniej nie zostali zranieni ani nie doznali zawodu. Czym tak naprawdę jesteśmy, jeśli pozbawi się nas przeszłości?"

Życie głównej bohaterki to ciągła walka pomiędzy tym, co czuje i myśli, a uzewnętrznieniem się przed innymi, co okazuje się niezwykle niebezpieczne. Okazuje się, że nawet najbliżsi potrafią zdradzić - owszem, dzieje się to pod płachtą troski i miłości, jednak boli tak samo. Smutkiem napawa mnie również fakt przymusowej utraty wspomnień. Owszem, niektóre minione chwile lepiej zapomnieć, gdyż powracanie do nich doprowadza do cierpienia i morza łez, jednak gdyby nie wspomnienia, nie bylibyśmy tacy, jacy jesteśmy, a nasz bagaż doświadczeń okazałby się niekompletny i przepełniony chaosem.

Suzanne Young stworzyła intrygującą i dość oryginalną historię, która początkowo snuje się powoli i dość monotonnie, aby z biegiem czasu nabrać tempa oraz zakończyć się w kulminacyjnym momencie, sprawiając, że człowiek nie potrafi oprzeć się sięgnięciu po dalszy tom. Dystopie to gatunek, po który sięgam rzadko - nie dlatego, że go nie lubię, po prostu zazwyczaj czytam historie bardziej zbliżone do prawdziwego życia. Za to kiedy decyduję się na lekturę niecodzienną, to najczęściej trafiam bardzo dobrze - tak stało się również w przypadku "Plagi samobójców". Co prawda, zabrakło mi prężnie rozwijającej się akcji, pochłaniającej od pierwszych stron, gdyż autorka skupiła się głównie na sferze emocjonalnej oraz wątku miłosnym, który na szczęście nie jest nachalny i przesłodzony. Niemniej po cichu marzy mi się głębsze przyjrzenie się całej genezie powstania Programu, rządowi i pracownikom mieszającym w głowach młodych ludzi, dlatego bez wahania sięgnę po kolejny tom, wierząc, iż tam odnajdę to, czego zabrakło mi w "Pladze samobójców".

Od początku kibicowałam bohaterom, trzymając kciuki za powodzenie w życiu. Niejednokrotnie złościłam się na dorosłych, którzy dość oschle i bezkompromisowo podeszli do owej epidemii, całkowicie wierząc w idealistyczne zapewnienia rządu o niezwykle pozytywnych skutkach Programu. Nadal współczuję postaciom, którym wymazano wszelakie wspomnienia, bo przecież to one determinują nas jako ludzi, a osoby pozbawione tego, co tak cenne, stają się jeszcze bardziej zagubione w otaczającej rzeczywistości. Nikt nie pytał ich o zdanie, nikt nie poprosił o zgodę na usunięcie wspomnień, nikt nie pozwolił im wybrać chwil, które pragną zachować ani tych, jakie bez problemu mogą się wyrzec...

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2016/04/plaga-samobojcow-suzanne-young.html

Każdy człowiek posiada wspomnienia - zarówno te pozytywne, do których mógłby wracać w nieskończoność, jak i te, o jakich chciałby jak najszybciej zapomnieć. Jednak co innego odrzucać pewne minione sytuacje, aby nie powracać myślami do złych chwil, a zupełnie co innego zostać ich pozbawionym na...