Co czyni nas tym, kim jesteśmy? Możliwość posiadania. Posiadania wspomnień. Tych złych i dobrych. Dzięki wspomnieniom kreuje się nasza osobowość, unikamy ponownie tych samych błędów, uśmiechamy się zaglądając w przeszłość.
Co byś zrobił, gdyby wszyscy Twoi przyjaciele rzucili się z mostu, a ktoś pozbawiał Cię prawa do ich opłakiwania? Co byś zrobił, gdybyś pod wpływem rosnących w Tobie emocji nie mógł uronić łzy, bo groziło by to utratą samego siebie? Wolałbyś utracić wszystko, czy iść w ślady swych przyjaciół? Tak działał Program. Wydzierał Ci Twoją osobowość, byś nie pamiętał nic. Byś zapomniał o smutku i swej przeszłości. Byś stał się nikim.

Masowe samobójstwa wśród nastolatków zaczęły się nagle i wkrótce uznano je za epidemię. Jeden nastolatek na troje odbierał sobie życie. Samo zjawisko istniało wcześniej, ale w pewnym momencie, z dnia na dzień, młodzi ludzie niemal zespołowo zaczęli skakać z okien lub podcinać sobie żyły.
Jedyną ochroną nastolatków przed samobójstwami był Program – nowatorskie podejście do zapobiegania samobójstw. W ramach Programu jesteś asymilowany, mieszają Ci w głowie i wymazują wspomnienia. Musisz zażywać leki i brać udział w terapii, aż w pewnym momencie zapominasz, jak się nazywasz.

Brat Sloane popełnił samobójstwo, a jej rodzice panicznie boją się stracić swoje ostatnie dziecko. Dziewczyna za nic w świecie nie chce trafić do Programu, stara się więc nie pokazywać po sobie przygnębienia. Sztuczne uśmiechy i pogaduszki to dowód na to, że nic jej nie dolega. Dziewczyna nie może zaufać nikomu, nawet swoim rodzicom – oni szczególnie ochoczo zgłaszali wszystko, co odbiegało od normy. Wsparciem jest dla niej przede wszystkim jej chłopak – James. Coraz trudniej jest im jednak wciąż przekonywać siebie nawzajem, że ich miłość przetrwa wszystko. Wraz ze śmiercią kolejnego przyjaciela dopada ich depresja. A później Program…

Plaga samobójców, to książka, która rozłożyła mnie na łopatki. Ta książka zadziała na mnie, jak Program – przejęła władzę nade mną i nad moim czasem. Nic nie było ważne, tylko ja, książka i wspomnienia. Wciągnęła mnie absolutnie, rzeczywistość nie istniała. Suzanne Young za sprawą swojej książki wdarła się do mojej głowy robiąc w niej początkowo chaos i układając wszystko od nowa, gdy ja z zapartym tchem czytałam stronę za stroną. To, jak przedstawiła uczucia bohaterów, a zwłaszcza Sloane, z której punktu widzenia poznajemy wszystkie wydarzenia – cudo! Niejednokrotnie przechodziły mnie ciarki, a włosy stawały dęba. Ta książka jest przepełniona emocjami. Niesamowita opowieść wywołująca u czytelnika przerażenie i niepokój.

Suzanne Young łącząc dystopię z Young Adult zrobiła to po mistrzowsku. Choć tematyka samobójstw wśród młodzieży to nie łatwy temat to język wcale nie jest trudny. Wręcz przeciwnie, jest lekko i chciałabym napisać, że przyjemnie, jednak nie jestem pewna, czy to będzie najtrafniejsze określenie. 😉

Nie jem, nie śpię – czekam na kolejną część.

I polecam!

Co czyni nas tym, kim jesteśmy? Możliwość posiadania. Posiadania wspomnień. Tych złych i dobrych. Dzięki wspomnieniom kreuje się nasza osobowość, unikamy ponownie tych samych błędów, uśmiechamy się zaglądając w przeszłość.
Co byś zrobił, gdyby wszyscy Twoi przyjaciele rzucili się z mostu, a ktoś pozbawiał Cię prawa do ich opłakiwania? Co byś zrobił, gdybyś pod wpływem...