„Biały Kieł’ to taka książka drogi w wydaniu zwierzęcym – tytułowy wilk przenosi się z jednego miejsca do drugiego i na każdym etapie uczy się, przyswaja sobie coraz to nowe prawa rządzące otaczającym go światem, zwłaszcza ludzkim, 'boskim' w jego umyśle.
Jego rozwój jest szybki i imponujący, choć los go nie oszczędza, a może właśnie dlatego – psy go odtrącają czując w nim wilka, ludzie wykorzystują jego naturalną siłę i tylko podsycają jego agresję, a na powrót do dziczy jest za późno bo więzi go już ta nić łączności z ludźmi.
W pewnym momencie swojej historii, trafiając w niewłaściwe ręce, wręcz się uwstecznia, staje się istną maszyną do zabijania, i właśnie wtedy zacząłem się zastanawiać czy to jest na pewno Biały Kieł? Bo kłóciło się to z moim jego wyobrażeniem, z obrazem z dzieciństwa, kiedy kojarzył mi się przede wszystkim z oddaniem i lojalnością, odwagą i przyjaźnią.
I trzy czwarte książki tak właśnie wygląda – rozwój Białego Kła ale w stronę siły i agresji, przeżycia, a czytając odczuwa się przede wszystkim żal nad jego losem i żal do ludzi, bo to człowiek tak naprawdę zachowuje się jak zwierzę i doprowadza bezbronnego wobec niego wilka prawie do ruiny...

I dopiero pod koniec przychodzi zmiana, Biały Kieł w końcu odnajduje dobroć i uczucie w ludziach, i również sam się tego uczy. Zostaje uratowany, a okazaną mu dobroć odpłaca z nawiązką. Jest kochany i sam kocha; udomawia się i swemu panu jest bezgranicznie oddany, ale jednocześnie zachowuje swoją dziką naturę; nie jest ani psem ani wilkiem, jest jedyny w swoim rodzaju...

Piękna książka, dzika i bez upiększeń, brutalnie prawdziwa ale też dająca nadzieję. I trochę ku przestrodze – człowiek ma dużą władzę, niemal 'boską' w oczach zwierzęcia, i musi z niej mądrze korzystać, bo ta władza równie łatwo buduje, co niszczy.

„Biały Kieł’ to taka książka drogi w wydaniu zwierzęcym – tytułowy wilk przenosi się z jednego miejsca do drugiego i na każdym etapie uczy się, przyswaja sobie coraz to nowe prawa rządzące otaczającym go światem, zwłaszcza ludzkim, 'boskim' w jego umyśle.
Jego rozwój jest szybki i imponujący, choć los go nie oszczędza, a może właśnie dlatego – psy go odtrącają czując w nim...