Sięgając po prozę Nabokova zawsze liczę na bardzo wiele. Niezmiernie cenię jego tendencyjność do gry z czytelnikiem, która przejawia się zarówno w fabule jak i w słowie. Naigrywanie się z odbiorcy, mydlenie jego oczu, zacieranie granicy pomiędzy rzeczywistością a iluzją oraz prześmiewczy chichot autora w tle - to zabiegi, które spotkałam głównie w jego dziełach. Jego książki to niezła fantasmagoryczna przygoda, tak pełna niespodzianek i niedopowiedzeń.

"Oko" to kolejna powieść, która wpisuje się w opisaną powyżej pisarską manierę Nabokova. Główny bohater a zarazem narrator, na samym już początku popełnia samobójstwo. I w sumie to by było na tyle, jeśli chodzi o rozwój akcji. Owo jednak samobójstwo to dopiero początek zabawy autora z czytelnikiem. Bo czy fakt ten rzeczywiście miał miejsce? Czy czasem nie mamy tutaj do czynienia z wizją chorego psychicznie człowieka? A może jest to twórczy wymysł głównego bohatera, który jest z zawodu pisarzem? No i kim jest inny z bohaterów, tajemniczy Smurow?

Zaskakujące, że nawet tak krótka forma literacka jaką jest "Oko" może być tak nafaszerowana wieloznacznością i niedomówieniami. Cały Nabokov. Trochę szkoda, że w książce (prócz zabawy tytułem, co można doczytać w posłowiu autorstwa wybitnego nabokovisty - Leszka Engelkinga), autor tak niewiele miejsca poświęcił igraszkom słowem a raczej jego semantyką (którą tak wspaniale rozwinął np. w "Lolicie").

Niemniej jednak, sam fakt, że niniejszą mikropowieść przeczytałam dwa razy z rzędu, jest jej wystarczającą rekomendacją oraz zachętą do tego, że warto po nią sięgnąć. Czyta się ją z niemałą przyjemnością, głównie dlatego, że jest to jedna z łatwiejszych stylistycznie książek autora. Mimo iż nie jest to Nabokov w swojej szczytowej formie, to czuć w niej ducha pisarza. A na pewno, jest to wspaniałe preludium do kolejnych, większych jego dzieł.

Sięgając po prozę Nabokova zawsze liczę na bardzo wiele. Niezmiernie cenię jego tendencyjność do gry z czytelnikiem, która przejawia się zarówno w fabule jak i w słowie. Naigrywanie się z odbiorcy, mydlenie jego oczu, zacieranie granicy pomiędzy rzeczywistością a iluzją oraz prześmiewczy chichot autora w tle - to zabiegi, które spotkałam głównie w jego dziełach. Jego...