Mam dla Was zagadkę: czy wiecie, jaka powieść została uznana za najważniejszą powieść XX wieku?*
Tak, to „Mistrz i Małgorzata”. Maria Krzak, autorka powieści „Nie taki diabeł”, obiecuje, iż unosi się nad nią (tzn. książką), duch samego mistrza Bułhakowa… Dla mnie, wielbicielki „oryginału” to wielka motywacja do lektury – chcę się przekonać, czy ta porównawcza zapowiedź nie jest aby na wyrost. A w razie, gdyby spotkało mnie rozczarowanie, zabawię się w grę pt. „Znajdź jak najwięcej podobieństw/różnic” pomiędzy oryginałem a powieścią Pani Krzak…
Jest grudniowy dzień, gdy życiowa frustracja Jagody Bielińskiej-Ptyś (zwanej Jagą Biel) – żony swojego męża i matki trzech dorosłych synów – osiąga swoje apogeum. A jak wiadomo powszechnie, w tego typu momentach następuje zwykle tzw. dramatyczny zwrot akcji (przynajmniej w powieściach, bo w życiu – to już różnie bywa). W tej powieści, na drodze głównej bohaterki staje sam diabeł. Zupełnie prawdziwy, tylko jakiś taki… „nie taki”. Zawierają pakt: on uczyni ją najpiękniejszą kobietą, u stóp której z zachwytu i miłości padnie każdy mężczyzna, a w zamian ona… pomoże mu powrócić do piekła. Od tego momentu akcja nabiera zawrotnego tempa, a niezwykły duet tych dwojga bohaterów narozrabia naprawdę niemało… I przeżyją przygody, które na zawsze odmienią – dosłownie i w przenośni – los nie tylko ich samych.
Jaga Biel to kobieta w wieku średnim, rozmiarów „małej godzili”, zaniedbana i delikatnie mówiąc… o trudnym charakterze. Ta bohaterka od początku sympatii nie wzbudza, podobnie jak położenie, w którym się znalazła nie wzbudza współczucia. Postacią o wiele ciekawszą, bardziej intrygującą i wzbudzającą więcej sympatii, jest diabeł Waculleus, zwany Wackiem. Chociaż przedstawiony jako ucieleśnienie fizycznej brzydoty, wewnętrznie jest piękniejszy, bardziej wartościowy i bardziej ludzki od niejednego przedstawiciela gatunku Homo Sapiens. To on staje się przyczyną dosłownej i metaforycznej przemiany głównej bohaterki. Dzięki swojemu zdystansowanemu spojrzeniu (wszak nie pochodzi z Ziemi), widzi to, co dla większości pozostaje zakryte płaszczem iluzji. I uczy, „że najważniejsze jest niewidoczne dla oczu”. A przy tym niezwykle celnie, trafnie i boleśnie ocenia prawdziwe ludzkie motywy, demaskując „w co grają ludzie”. Diabeł w Warszawie zachowuje się zupełnie niczym niewinne dziecko, które jako pierwsze ma odwagę powiedzieć na głos: „król jest nagi”.
Pełna recenzja na:

http://moznaprzeczytac.pl/nie-taki-diabel-maria-krzak/

Mam dla Was zagadkę: czy wiecie, jaka powieść została uznana za najważniejszą powieść XX wieku?*
Tak, to „Mistrz i Małgorzata”. Maria Krzak, autorka powieści „Nie taki diabeł”, obiecuje, iż unosi się nad nią (tzn. książką), duch samego mistrza Bułhakowa… Dla mnie, wielbicielki „oryginału” to wielka motywacja do lektury – chcę się przekonać, czy ta porównawcza zapowiedź nie...