Poza The Design, od R.S.Grey czytałam tylko The Allure of Dean Harper i tak bardzo spodobała mi się ta książka, że jak normalnie nie pamiętam tytułów tych wszystkich przeczytanych powieści, tak ją… No jak można jej nie pamiętać? Wyskrobała mi swoją historię w pamięci.

Pani Grey ma ogromny talent, kreowane przez nią postacie są pełne emocji, bogate we wspomnienia płynnie włączane w całość (czasem mam wrażenie, że te książkowe postacie czują więcej niż prawdziwi ludzie), co nadaje historii niesamowitej autentyczności.

Przy The Design bawiłam się równie dobrze, co przy The Allure. Nowa bohaterka – Cammie Heart od pierwszych stron czaruje swoją niepokorną, swobodną postawą, nastawioną na konkretny cel psotnością, inteligencją i gigantycznym humorem (i tutaj muszę się przyznać, że niejednokrotnie dusiłam się ze śmiechu, waląc wolną ręką w materac łóżka).

Cammie zbyt wcześnie osunęły się spod nóg fundamenty. Tracąc rodziców zdaje się tracić kawałek siebie i świadomość, gdzie naprawdę znajduje się jej miejsce w świecie. Głównym zajęciem staje się imprezowanie i milczące zmaganie się z bólem, wijąc na jego miejscu marzenia o Paryżu. W żadnym przypadku Cameron nie ma nic z cech bohaterki głupiej czy bezmyślnej. Z każdą stroną coraz bardziej rozumiałam jej perspektywę i te wszystkie lęki, przez które została otoczona.

Jedyna osoba, która posiadała klucz do rozbrojenia tej niewidzialnej zbroi nazywała się Grayson Cole. Spoglądający z lodowatym chłodem i potępieniem, pan cholernie przystojny architekt skrywający równie wiele grzeszków. Fakt, że Grayson był nią zafascynowany od samego początku i dla jej dobra powstrzymał się od zbliżenia budzi mój podziw. A to, co robił później... Miłość nie zna granic, nawet jeśli przyjmuje dziwaczne kształty (nie zrozumcie mnie źle, to byłoby trochę straszne i też chciałabym przywalić Graysonowi za tę jego pomoc, ale rozumiem, że nie powodowało nim nic złego. Docenił Cammie wcześniej niż ktokolwiek inny, zasługiwała na to aby ktoś wziął ją pod swoje skrzydła i dał szansę, której gdyby nie on to nigdy nie otrzymałaby na czas).

W sumie R.S.Grey spełniła tutaj spory kawałek mojej fantazji z udziałem architekta, już od dłuższego czasu szukałam coś w tym kierunku, no i proszę! Bardzo udany posiłek :D

Na pochwałę zasługują również postacie poboczne, a nawet te bardzo marginalnie występujące w książce. Weźmy za przykład ten rozbrojony czujnik dymu. Miło czytać, że nie wszyscy dookoła są ślepi i posiadają przypadkowy zmysł obserwacji. Każdemu z nich autorka poświęciła należną uwagę, tworząc ich własny klimat i przestrzeń do życia. Hannah nie zasługuje na komentarz.

Wątki są zaskakujące, nieprzewidywalne i przyjemne w czytaniu. Grey nie daje nam schematycznego romansu zawalonego od pierwszej do ostatniej strony śmieszną erotyką, te sceny są wyważone i umieszczone w konkretnych miejscach, tak aby nie sprowadzić wszystkiego do jednego. I za to gigantyczny plus, bo nie mogłam się od niej odkleić. Nie chcę tutaj wymieniać konkretnych sytuacji żeby nie psuć lektury, powiem tylko, że ta książka to taki must have dla każdego miłośnika romansów z błyskotliwymi bohaterami.

Pożarłam ją w jedną noc, nie mogąc znieść przerwy i już w połowie żałując, że nie ma dalszej części. Zakończenie składam na fantastyczne trzy aspekty – rozwiązanie uczynku popełnionego przez Cammie (przenigdy bym się tego nie spodziewała, reakcja Graysona zrobiła z tego niezły smaczek – cieszyłam się, że nie stroił żadnych fochów i potrafił przejść nad tym na porządek dzienny, facet ma priorytety) + skromny, lecz przepiękny dodatek na palec (strasznie parskłam, jak Cam stwierdziła, że kamieniem siostry można by kogoś pobić XD), wesele i w końcu wymarzony Happy End po tym diabelskim psikusie…
Dosłownie spadłam z łóżka: „Co? Że to KONIEC???”, no, na szczęście nie i dobrze – inaczej skłonna byłabym popaść w depresję. Opis książki zasługuje na uwagę - to taka „NIESPODZIANKA!” :)

Poza The Design, od R.S.Grey czytałam tylko The Allure of Dean Harper i tak bardzo spodobała mi się ta książka, że jak normalnie nie pamiętam tytułów tych wszystkich przeczytanych powieści, tak ją… No jak można jej nie pamiętać? Wyskrobała mi swoją historię w pamięci.

Pani Grey ma ogromny talent, kreowane przez nią postacie są pełne emocji, bogate we wspomnienia płynnie...