Martin Pistorius stworzył książkę, którą czyta się bardzo szybko. Jest to o tyle zadziwiające, że mężczyzna opisuje zdarzenia, które niektórym nie pomieszczą się w głowie.
Martin przez pierwsze dwanaście lat swojego życia był zdrowym, normalnym i aktywnym chłopcem. Później jednak, w bardzo szybkim tempie, zaczął chorować – przestał mówić, zaczął tracić kontrolę nad swym ciałem aż w końcu lekarze stwierdzili, że cofnął się w rozwoju tak bardzo, że jego iloraz inteligencji jest równy temu, jaki osiąga trzymiesięczne dziecko. Rodzicom chłopaka powiedziano, że powinni zabrać go do domu i tam czekać na jego śmierć.
Jakiś czas później, mniej więcej cztery lata po tym, jak choroba zaczęła atakować ciało i umysł chłopca, Martin zaczął powoli odzyskiwać świadomość. Nadal nie miał żadnej kontroli nad swoim ciałem, nie mógł też mówić, jednak jego mózg zaczął wracać do formy. W końcu, w wieku mniej więcej dziewiętnastu lat, chłopak był w pełni świadomy tego, co się wokół niego dzieje.
I to jest najbardziej uderzające w powieści „Chłopiec duch” - fakt, że Martin doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co się wkoło niego dzieje, natomiast ci, którzy go otaczali, nie mieli o tym pojęcia. Mężczyzna mógł obserwować ich zachowanie, przysłuchiwać się rozmowom i wyciągać właśnie wnioski, którymi niestety nie mógł się z nikim podzielić. Był duchem, niewidocznym nawet dla swojej własnej rodziny.
Ale ta książka jest też o ogromnej sile, jaką może dać determinacja i wiara, że się uda. Martin musiał przezwyciężyć opór i niedowierzanie wielu osób, zanim udowodnił, że rozumie, co się wkoło niego dzieje. Musiał też zmierzyć się ze sobą i pokazać sobie, że uda mu się skorzystać z najnowszych odkryć techniki i że będzie mógł porozumiewać się z innymi. To z kolei doprowadziło go do kolejnych wniosków – należy dorosnąć, ponieważ zdolność komunikowania się z innymi sprawiła, że Martin (za którego do tej pory podejmowano każdą decyzję) jest w stanie sam o sobie decydować.
Co ciekawe, Pistorius wystrzega się przed użalaniem się nad sobą i skarżeniem na niesprawiedliwy los. Choć opisuje swe życie i (niekiedy) traumatyczne chwile, którym musiał stawić czoło, stara unikać patetyczności czy patosu. To z kolei sprawia, że „Chłopca ducha” czyta się bardzo przyjemnie, a po skończonej lekturze książki można na chłodno zastanowić się nad tym, co właśnie się przeczytało.

Martin Pistorius stworzył książkę, którą czyta się bardzo szybko. Jest to o tyle zadziwiające, że mężczyzna opisuje zdarzenia, które niektórym nie pomieszczą się w głowie.
Martin przez pierwsze dwanaście lat swojego życia był zdrowym, normalnym i aktywnym chłopcem. Później jednak, w bardzo szybkim tempie, zaczął chorować – przestał mówić, zaczął tracić kontrolę nad swym...