Thriller polityczny z wampirami na pierwszy planie, a w sosie humorystycznym.
Tyle że to jednak nie thriller, bo elementów budujących stan zagrożenia wyjątkowo skąpo.
Niby są te wampiry, ba, także ghule i zombi, ale wszystko niepoważnie. Nie piszę tu przy tym o humorze, bo „Krew nie woda” to taki thriller na śmieszno, ale tym zajmę się później, ale o napięciu, niepewności co do dalszych losów bohaterów (których mnogość). Ono się rozmywa, uchodzi jak powietrze z przebitej dętki. Daleko na tym zajechać się nie da.
Świat polityczny to nasza poczciwa Polska po dwudziestopięcioleciu sukcesów i przed kolejnymi. Na jej czele zastęp nieludzi dzielących się władzą, żyjących w ukryciu przed pospolitymi rodakami, cywilizujący się, by wieść przyjemniejszą i wygodniejszą egzystencję.
Autor strasznie się napina, by lekko przedstawić ten alternatywny świat. Politycy są jak jeden sobkami, przy tym w przeogromnej większości wyjątkowymi matołami (chyba obrażam matoły), ich metody są bardzo mało subtelne, pracowitość nie istnieje. Przeciętny studencina to na ich tle intelektualna gwiazda.
To stereotypowy i wyjątkowo wręcz typowy wizerunek polityka z jakim spotykamy się na niezliczonej ilości for społecznościowych i portali pism, gdzie większość z komentatorów, bez choćby cienia obeznania z tematem wystawia cenzurki, zwykle mocno emocjonalne i bardzo autorytatywne (czego oczywiście uzasadnić nie raczy). Cóż, uczestnicy takich miejsc wymiany poglądów, to jednak nie pisarze. Pisarzom wolno mniej. Romuald Pawlak zadowala się takim niewysublimowanym stanem wiedzy o politykach, bo śmiesznie ma być, nie musi mądrze.
Ale jeśli śmiejemy się z durniów, którzy nami rządzą, to jakimi baranami jesteśmy my, którzyśmy ich sobie wybrali?
Wśród serwowanego nam humoru, zdecydowanie dominuje komizm postaci, pozostając na poziomie nieadekwatności zachowania bohaterów z grozą przynależną takim odmieńcom. Na przykład wampiry wieją przed psami. Ubóstwiają masowo wytwarzane produkty krwiopochodne. W wypadku innej rasy ghul opiekuje się odnalezionym, zapomnianym leśnym cmentarzykiem, po tym jak wyrwał się z miejskiego „wyścigu szczurów”.
Ten mało wyrafinowany humor może by nie rzucał się tak w oczy, gdyby zagrożenie dla życia bohaterów wydawało się realne, a oni prawdziwi. Jednakże to grono bardzo licznych postaci, nie jest w stanie przyciągnąć uwagi. Ich po prostu zbyt wielu, nieustannie przeskakujemy od jednego do drugiego w większości nie doświadczając przygód, a wysłuchując nie posuwającej akcji gadaniny. Zagrożenie także zaistnieć nie zdoła, bo okazuje się, że krwawe zapędy rozsierdzonych wampirów kończą się obnażaniem kłów i tysiąckrotnym powtarzaniu gołosłownych gróźb. Ponadto postaci są nieprzekonujące w reakcjach, choćby takiego ojca odwampirzonej córki. Nie czuć jego wściekłości, a kto miałby większy powód do wybuchu gniewu niż on?.
Ten thriller polityczny o naszej rzeczywistości przedstawionej z przymrużeniem oka jakoś nie umiał mnie zająć. Rozbawić także nie. Męczyłem się z tą przecież niezbyt długą powieścią, w założeniu oryginalną, wykonaną dość sztampowo, powtarzającą wielokroć wyklepane komunały, o humorze co najmniej mało subtelnym.
Da się czytać.
Ale po co?
Pięć gwiazdek.

Thriller polityczny z wampirami na pierwszy planie, a w sosie humorystycznym.
Tyle że to jednak nie thriller, bo elementów budujących stan zagrożenia wyjątkowo skąpo.
Niby są te wampiry, ba, także ghule i zombi, ale wszystko niepoważnie. Nie piszę tu przy tym o humorze, bo „Krew nie woda” to taki thriller na śmieszno, ale tym zajmę się później, ale o napięciu, niepewności...