Helenę Mniszkównę znamy z jej najgłośniejszej powieści "Trędowata".
Ja znalazłam zbiór sześciu opowiadań pochodzących z różnych okresów twórczości pisarki.
Potraktowałam je jako eksperyment literacki na zasadzie, czy będą mi się podobać. Tym bardziej, że posiadam wydanie z obrazem roznegliżowanej kobiety na okładce, co wydało mi się dość awangardowym zestawieniem z postacią autorki pochodzącej z epoki raczej obwarowanej szeregiem konwenansów.
Opowiadania są różne, lepsze i gorsze. Wszystkie pokazują różne oblicza miłości. Jest miłość nagła i namiętna, dekadencka i zblazowana, udawana i wyrachowana, wierna i trwała, platoniczna, będąca porozumieniem dusz i naznaczona wyrzutami sumienia.
Doceniam język pisarki, teraz już mało kto potrafi tak odmalować stany przyrody, uroki krajobrazu i wnętrze duszy.
Widać też miłość pisarki do rodzinnego Wołynia.
Nie zachęcam jakoś szczególnie, bo zdaję sobie sprawę, że dzisiaj niewielu osobom taka literatura przypadnie do gustu.

Helenę Mniszkównę znamy z jej najgłośniejszej powieści "Trędowata".
Ja znalazłam zbiór sześciu opowiadań pochodzących z różnych okresów twórczości pisarki.
Potraktowałam je jako eksperyment literacki na zasadzie, czy będą mi się podobać. Tym bardziej, że posiadam wydanie z obrazem roznegliżowanej kobiety na okładce, co wydało mi się dość awangardowym zestawieniem z postacią...