Naprawdę źle się to czyta. To takie wynurzenia podstarzałego policjanta, które miały być wielce szokujące, a wcale takie nie były. Opowieści rodem z pierwszych stron faktu czy super expressu. Loranty używa policyjnego żargonu, który jest zrozumiały dla czytelników "siedzących" w tych tematach i w tym akurat nie ma nic złego, chociaż mam wrażenie, że większość słówek czy wyrażeń tego typu jest wciskanych na siłę, żeby podkreślić jaki to z pana Lorantego był super-kozak-glina. Autor ogólnie oprócz policyjnego slangu używa dość męczącego języka, trochę staroświeckiego? Poza tym jest opisanych kilka 'sprośnych' historyjek co naprawdę było żenujące. Nie polecam. Aaa i wartym jest uwagi jeden fakt i serio mnie to rozbawiło. Loranty napisał już wcześniej jedną książkę opisującą swoje policyjne podboje wskazując jednoznacznie, że to on jest głównym bohaterem owych zdarzeń. W "siedmiu dniach z życia psa" we wstępie wspomina jakie to miał nieprzyjemności z tym związane więc żeby tym razem ich uniknąć opisze SWOJE przeżycia nadając głównemu bohaterowi zmyślone imię i nazwisko ale w dalszym ciągu to będą jego własne przeżycia. F*ck logic.

Naprawdę źle się to czyta. To takie wynurzenia podstarzałego policjanta, które miały być wielce szokujące, a wcale takie nie były. Opowieści rodem z pierwszych stron faktu czy super expressu. Loranty używa policyjnego żargonu, który jest zrozumiały dla czytelników "siedzących" w tych tematach i w tym akurat nie ma nic złego, chociaż mam wrażenie, że większość słówek czy...