Ile razy mamy myśli, że już brak nam sił, nasze życie nas przytłacza i nie widać perspektyw na lepsze jutro? Sama mogę dopowiedzieć, że miewam je bardzo często, chociaż wszystko układa się dobrze i nie spotykają mnie tak naprawdę żadne złe rzeczy. W związku z tym, gdy trafiłam na książkę „Świat na żółto” zrobiło mi się najzwyczajniej w świecie wstyd. Ja narzekam na byle co, a tu nagle Albert Espisona pokazuje jak dobrych rzeczy nauczyła go ciężka choroba. Pisze o tym, jak z sytuacji beznadziejnych potrafił wyciągną naukę na całe życie. I co? No i jeszcze bardziej mi wstyd, bo nie mam prawa oceniać tej książki. Mogę tylko ją wszystkim gorąco polecić, a szczególnie osobom, którym trudno docenić własne życie. Jeszcze na koniec jedna uwaga, a może raczej rada – polecam książkę czytać stopniowo, czyli dawkować odkrycia Alberta Espinosy. Dzięki temu będziemy mogli bardziej się nad nimi zastanowić i utrwalić na naszych głowach.

Ile razy mamy myśli, że już brak nam sił, nasze życie nas przytłacza i nie widać perspektyw na lepsze jutro? Sama mogę dopowiedzieć, że miewam je bardzo często, chociaż wszystko układa się dobrze i nie spotykają mnie tak naprawdę żadne złe rzeczy. W związku z tym, gdy trafiłam na książkę „Świat na żółto” zrobiło mi się najzwyczajniej w świecie wstyd. Ja narzekam na byle co,...